१. रोज तुम्ही प्रभूपाशी पेढे बर्फी नवा खवा खावा/

     परी म्यां एके दिवशी रेवडीचा स्वाद का न चाखावा?

मोरोपंतांची ख्याती आर्यांसाठीच! असे सांगतात, की त्यांनी लिहलेली ही पहिली आर्या. ते सहसा देवालयात जात नसत. एकदा कोणी रेवडीकर  नावाचे कीर्तनकार आले होते, त्यांचे कीर्तन ऐकण्यास मोरोपंत गेले. नेहमी येणाऱ्यांनी 'आज इकडे कसे' असा प्रश्न केला असता मोरोपंतांनी म्हणे वरील उत्तर दिले. 

२. भू, जल तेज, समीर ख, रवी-शशी काष्ठादिकी असे भरला/

      स्थिरचर व्यापूनी अवघा तो जगदात्मा दशांगुले उरला/

१. गंगे गोदे यमुने, माझा नोहे, तुझाची हा बाळ /

      जतन करी गे ह्याते, स्वाधीन केला न कापिता नाळ/

कुंतीने विवाहापुर्वी झालेले बाळ नदीत सोडून दिले. त्या वेळी ती  नद्यांना विनवणी करित आहे, या बाळाचा तुम्हीच सांभाळ करा.

२. अंध म्हणे रे संजय, हे त्या पौत्रासी वर्ष सोळावे/

     लोळावे मांडीवरी, तेणे द्रोणादिकांसी घोळावे/

पौत्र = नातू (अभिमन्यू हा अर्जूनाचा मुलगा, म्हणजे धृतराष्ट्राचा नातू)

योंदाच्या पारीला तरी व्हुरडा खावायला येनार नव्हं ताई बाई ? अशा लाडिक आर्जवानं कोणीही विचारलं की मी लहानपणी सदैव हुरडा खायला तयार असायची.. हुरडा  म्हणजे ज्वारीची कणसे चांगली भाजून रगडून त्याचे हिरवट दाणे गुळ आणि लसणाच्या चटणी बरोबर खाणे.. खरे तर मटकावणे ..

टिचकीसरशी शब्दकोडे ४५

माझा आणि पोळीचा संबंध तसा अगदी लहानपणीच आला साधारण ६ वी ७वीत असताना. आम्ही दोघी बहिणी व आमची एक मामेबहीण जी आमच्यापेक्षा दोन एक वर्षांनी मोठी होती. आम्ही तिघी नेहमी भातुकलीचा खेळ खेळायचो. या खेळामध्ये कच्चे पोहे, दाणे व गूळ हे ठरलेले असायचे. एकदा खेळता खेळता विचार केला की पोहे दाणे गूळ हे नेहमीचेच झाले, आपण खराखुरा स्वयंपाक करायचा का? पण काय करायचा? यावर एकमताने ठरले की पोळी व बटाट्याच्या काचऱ्या करायच्या. ठरले, जाड जाड बटाट्याच्या फोडी केल्या. मामेबहिणीला गॅस कसा पेटवायचा माहीत होता. खरीखुरी कणीक भिजवली. ती अर्थातच खूप सैल झाली! नक्की काय करायचे काहीच माहीत नव्हते.