ते सर्वजण जिमी ब्राऊनकडे गेले. जिमी ब्राऊन चांगला हुशार चुणचुणीत मुलगा होता. पोलिस आपल्याला विचारायला आलेत ह्याचा त्याला झालेला आनंद आणि अभिमान त्याच्या चेहऱ्यावर स्पष्ट दिसत होता. आणि पोलिसांनी त्याला लांबड न लावता थोडक्यात सांगायला सांगितलं त्यामुळे तो थोडा निराशही झालेला दिसला. 

"तू पुलाच्या दुसऱ्या बाजूला होतास नं, म्हणजे नदीच्या गावाकडच्या बाजूला नाही, दुसऱ्या बाजूला. बरोबर?"  सर हेन्रींनी जिमीला विचारलं. ते पुढे म्हणाले, "तू पुलाजवळ आलास तेव्हा तुला त्या बाजूला कोणी दिसलं का?"

ते चटकन घरात शिरले. सॅन्डफर्ड तसाच खुर्चीत बसलेला होता, शून्याकडे नजर लावून. सर हेन्री त्याला म्हणाले, "हे पहा तुला शक्य तितकी मदत करण्याची माझी इच्छा आहे म्हणून मी परत आलो. पण त्यासाठी तू मला, ही मुलगी रोझ आणि तू- तुमच्यामध्ये नेमकं काय घडलं ते सांग."

सर हेन्री चीफ काँस्टेबल कर्नल मेल्चेट आणि इन्स्पेक्टर ड्रुइट यांच्या बरोवर बसले होते. चीफ काँस्टेबल धिप्पाड नसले तरी त्यांची लष्करी पार्श्वभूमी कळून येत होती. इन्स्पेक्टर मात्र उंचापुरा होता आणि एकूणच समंजस दिसत होता.

"मी आपला तुमच्यामध्ये असाच घुसतोय पण मी हे का करतोय हे मलाच सांगता येणार नाही!" सर हेन्री हसत हसत म्हणाले.

"अहो, आम्हाला बरंच वाटतंय. एक प्रकारे ही आमची तारीफच आहे." चीफ काँस्टेबल म्हणाले.

"सर हेन्री, हा आमचा सन्मान आहे." इन्स्पेक्टर म्हणाला.

(प्रसिद्ध लेखिका अगाथा क्रिस्टी यांच्या "Death by Drowning"  ह्या कथेचा स्वैर अनुवाद)

स्कॉटलंड यार्डचे सेवानिवृत्त आयुक्त सर हेन्री क्लिदरिंग हे त्यांचे स्नेही कर्नल बँट्री यांच्याकडे काही दिवस रहायला आले होते. बँट्रींचे घर सेंट मेरी मीड ह्या छोट्याश्या गावात होते. शनिवारी सकाळी साधारण सव्वादहाच्या सुमाराला ते नाश्त्यासाठी खाली आले तेव्हा जेवणघराच्या दारात त्यांची घराच्या यजमानीण बाईंशी टक्करच होत होती. श्रीमती बँट्री घाईघाईने बाहेर पडत होत्या आणि त्या जराश्या अस्वस्थ वाटत होत्या.

     "पंचम" याच नावाने तो प्रसिद्ध होता.आपल्याकडे एक म्हण आहे ना ."गवयाचं पोर सुरावरच रडतं" आणि हा तर सचिनदेव बर्मन सारख्या महान संगीतकाराचा पोरगा.आणि त्याची आई मीरा हीही संगीतातील दर्दी होतीच त्यामुळे म्हणे हे पोर अगदी पंचमातच रडू लागले म्हणून त्याला "पंचम" असे नाव पडले.आणखी एका आख्यायिकेनुसार हा पाच वेगवेगळ्या सुरात रडत असे.(हे जरा अतीच झाले,कारण बहुतांश पोरे चार पदरी गळा काढून रडतात) हे पाच सुर कोणते याविषयी आख्यायिकांनी मौन बाळगले आहे.पण त्यातील एक आख्यायिका जरा सत्याच्या जवळ जाणारी वाटते आणि ती म्हणजे हा लहान असताना दादामुनी म्हणजे अशोककुमार त्याच्याघरी गेल्यावर हा सार