भुताखेतांवरील चित्रपटांविषयी आपल्याला किती कुतूहल असतं ना! असा चित्रपट प्रदर्शित झाला की एकदाचा पाहून टाकावा, असं आपसूकच प्रत्येकाला वाटतं. कथानक, निर्मितिमूल्यं याचा फारसा विचारही केला जात नाही. पूर्वी भुताटकीचे चित्रपट म्हणजे रामसे बंधू, असं समीकरण होतं. कुरूप, किळसवाणी भुतं त्यांच्या चित्रपटात दाखविली जायची. आता भयपटांच्या निर्मितीत रामगोपाल वर्मा आघाडीवर आहे. या चित्रपटांसाठी पुढारलेल्या तंत्रज्ञानाचा फार सुरेख वापर त्यानं करून घेतलाय. लाऊड संगीत, कॅमेऱ्याचे विविध अँगल्स, धक्कातंत्र याचा सर्वाधिक आणि प्रभावी वापर रामूच्या भयपटांत असतो.

"भग्न स्वप्नाच्या तुकड्यांना कवटाळून बसन्यासाठी मनुष्य जन्माला आलेला नाही. मानसाच मन भुतकाळाच्या साखळ दंडानी

करकचून बांधून ठेवता येत नाही! त्याला भविष्याच्या गरुड पंखाच वरदान ही लाभलेल आहे".

एखाद स्वप्न पाहण ते फुलविण, ते सत्य सृष्टित उतराव म्हणुण धडपडण, आणि त्या धडपडितला आनंद लुटन आणि आणि

दुर्देवान ते स्वप्न भंग पावल तरी  त्याच्या तुकड्यांवरुण रक्ताळलेल्या पायांनी त्या स्वप्नावरुण दुसऱ्या स्वप्ना मागे धावन

हा मानवी मनाचा धर्म आहे.... मनुष्याच्या जीवनाला अर्थ येतो तो केवळ या मुळेच.....

पावसाने सगळ्या आसमंतावर आपले दाट पांघरूण घातले होते. झाडे आणि दगड चढाओढीने तुकतुकीत शेवाळाची चादर पांघरून बसले होते. तृप्त होऊन सीत्कारणाऱ्या  धरतीचे उसासे धुक्याच्या लोटांत स्वतःला विरवून घेत ऊर्ध्वदिशेला निघाले होते. ठिबकत्या थेंबांचा आवाजही सुस्तावून स्वतःतच गुरफटत होता. मध्येच पावसाचा ताशा जोराने कडाडू लागे. पण लौकरच तो वेग आणि आवेग ओसरून परत डकाव डकाव करीत ठिबकसिंचन सुरू होई.

रस्त्यांवरची चिखलमाती तर धुऊन निघालीच होती, पण बऱ्याच ठिकाणी डांबर-खडी-मुरूम यांचा कसही पणाला लागला होता.

एकदंताय विद्महे वक्रतुंडाय धीमही | तन्नो दंती: प्रचोदयात |