"आश्रमरस्त्यानं रेल्वे स्टेशनकडे निघालो. जाताना कुणाकडं तोंडवर करून पाहायचीदेखील इच्छा नव्हती. या तांबडीनं आपल्याला तोंड दाखवायला जागा ठेवली नाही. तिनं असं का करावं, हा प्रश्न मी स्वत:लाच विचारत होतो. चालत होतो. स्टेशनवर लवकर जाता यावं म्हणून मधल्या आळीनं निघणार होतो; पण आपले जातशत्रू काय कमी आहेत? प्रत्येकजण अंगावर येणार. प्रत्येकाला कुठं तोंड देत बसणार म्हणून आश्रमरस्ता धरला. पण दोन जातभाऊ आलेच अंगावर. म्हटलं, बाबांनो मारहाण करण्यापेक्षा मला जीवे मारता आलं तर पाहा. कारण मी निघालोय जीव द्यायला. एवढं म्हटल्यावर दोघे जीभ बाहेर काढून व्हॅ... व्हॅ... करीत थांबून माझ्याकडे पाहू लागले.

नुकताच श्याम बेनेगल यांचा "वेलकम टु सज्जनपूर" बघितला. पिक्चर एकदम झक्कास! नकळत मराठीतल्या वळुशी तुलना झाली. आता चित्रपटातल्या (मुख्यत: तथाकथित व्यावसायिक आणि विनोदी) कल्पनांना फारसं तर्कनिष्ठ दृष्टीनं (लॊजिकली) बघू नये असं म्हणतात. म्हणजेच त्यांचं "चित्रपटीय स्वातंत्र्य"(सिनेमॅटीक लिबर्टी) जरी मान्य केलं तरी या दोन विनोदी चित्रपटांच्या विषय व पात्ररचना यांबाबतीत मला काही निरीक्षणं नोंदवावीशी वाटतात.

"वळू" काही अंशी उगीचच "गावच्या लोकांचे व गावातल्या वातावरणाचे थटटास्पद चित्रण" असल्यासारखा वाटतो. आता काहींच्या मते उपहासात्मक विनोद हाच तर अशा विनोदी चित्रपटांचा गाभा असतो.