मनोगत आस्वाद विवाद संवाद

ठेवू कशाला भंगलीं स्वप्ने उरी कवळून मी ?
ही राख सारी चाललो वाऱ्यावरी उधळून मी ! 

होतो नभाचा लाडका; होत्या सभोती तारका...
हे एवढे होते तरी पडलो कसा निखळून मी ? 

वणव्यात दुःखांच्या जरी; मी कोंडला गेलो तरी...
बाहेर येताना किती आलो पुन्हा उजळून मी ! 

अद्याप अर्थांची सुते, का काढती काही भुते ?
केव्हातरी काहीतरी गेलो खरा बरळून मी ! 

आता तुला माझ्यासवे बोलायचे नाही नवे....
तेव्हा तुझ्याशी बोललो होतो जरा उसळून मी ! 

होईल केव्हा शांत हा ? माझ्यातला आकांत हा ?
लाटांतल्या लाटांतुनी उठतो किती खवळून मी ! 

काही न आता व्हायचे; आगीस मग का भ्यायचे ?
होणार नाही राख; नाही जायचो वितळून मी !

 तू दावल्यावर आमिषे...विसरून सारी किल्मिषे...
बोलायला येतो पुन्हा; जातो पुन्हा हुरळून मी !

 हातात येते आणखी...वाळूच वाळू सारखी...
आयुष्ये हे माझे रिते काढू किती ढवळून मी ? 

स्वप्नातही, भासांतही...रक्तातही, श्वासांतही...
साऱ्याच अस्तित्वात या गेलो तुझ्या मिसळून मी ! 

एकांत हा तेजाळतो; अद्यापही गंधाळतो...
तुज पाहिले कोठेतरी, केव्हातरी जवळून मी !