मूर्ती लहान पण किर्ती महान अशा आपल्या लाल  बहादुर शास्त्री या माजी पंतप्रधानांची आज जयंती!

स्वत:चा कसलाही मोठेपणा न सांगता देशासाठी जे काही करता आले ते केले व जे करू शकलो नाही त्याची खंत उरात बाळगून हे जग सोडून गेले असे हे सामान्यातले असामान्य व्यक्तिमत्त्व!

आमच्या लहानपणी दस-यावर एक कविता होती. तिची सुरुवात "सोने लुटुनी सायंकाळी मोरू परतुनि आला" अशी होती. त्यानंतर बहीण काशीने त्याचे ओवाळून स्वागत केले वगैरे वर्णन होते.  ते वाचून दसरा हा केवळ लुटारू लोकांचा सण आहे की काय अशी शंका कुणाला येईल. मराठी भाषेत लुटणे म्हणजे लुबाडणे असा गैरसमज होऊ शकतो. पण लुटणे याचा मनमुरादपणे घेणे असाही अर्थ आहे. एखाद्या पदार्थाची लयलूट झाली असे आपण म्हणतो तेंव्हा तो मुबलक प्रमाणात उपलब्ध आहे असा अर्थ होतो. दस-याच्या सुमारास खरीप हंगामातील पिके आलेली असतात. वर्षा ऋतूच्या कृपेने भरपूर पाणी मिळाल्याने सगळीकडे हिरवळ दाटलेली असते. निसर्ग आपल्याला अनंत हस्ताने पाने, फुले, फळे देत असतो. सगळ्यांची लयलूट झालेली असते. ज्यांना हे प्राप्त होते त्यांची ते दुस-या लोकांना वाटण्याची मनस्थिती असते. आपल्याला मिळालेल्या गोष्टींचा फक्त स्वतः उपभोग करून न घेता तो इतरांना वाटण्यामध्ये मजा असते याची जाणीव करून घेण्याचा व या सगळ्यांचा प्रियजनासमवेत मनसोक्त उपभोग घेण्याचा हा उत्सव आहे. म्हणूनच एकमेकांना प्रतीकात्मक सोने देऊन सोन्यासारखे रहा म्हणण्याची पद्दत आहे.

 या वेळच्या पैचिंग भेटीत अनपेक्षित पणे भिंतभ्रमणाचा योग आला. या आधी दोन वेळा मी भिंतभ्रमण केले होते त्यामुळे यावेळी भिंतीवर स्वारीचा विचार नव्हता, अर्थात वेळही नव्हता. रविवारी सायंकाळी पैचिंग येथे आगमन, सोमवारी पैचिंगमधील एका कंपनीच्या मुख्यालयाला भेट, तिथे बैठक, चर्चा, प्रदर्शनीतील उत्पादनांची पाहणी, दूरगामी व्यापार धोरण वगरे चर्चा. सायंकाळी हॉटेलवर परत. मंगळवारी सकाळी हंग्झौ ला प्रस्थान असा मूळ कार्यक्रम होता. सोमवारी सकाळी ते लोक साडेआठ वाजता न्यायला येणार होते. साडेआठ च्या पाच मिनिटे आधीच आवरून तयार होऊन आम्ही खाली आलो तेव्हढ्यात पानचा भ्रमणध्वनी आला की काही कारणास्तव तो उशीरा येत आहे. तेंव्हाच शंकेची पाल चुकचुकली. साडेनउला पेनी आली व आम्ही त्यांच्या मुख्यालयाकडॆ निघालो. वाटेतच पेनीने शुभवर्तमान ऐकविले की काही अपरिहार्य कारणास्तव त्यांचे अध्यक्ष व व्यवस्थापकीय संचालक परदेश दौऱ्याहून परतू शकलेले नाहीत, सबब ते आज भेटू शकणार नाहीत. त्यांनी समजावले, दिलगिरी व्यक्त केली तरी आमचा विरस झालाच. इतक्या लांबून आलो आणि भेट नाही. नाइलाज होता. त्यांच्या कचेरीत थोडीफार चर्चा वगरे झाली, काही जुजबी माहिती वगरे देऊन मग साधारण ११.३० लाच आमची भेट संपत आली. मुख्य अधिकारीच नाहीत तर काय चर्चा करणार? पुन्हा एकदा दिलगिरी व्यक्त करींत पेनी म्हणाली की आता काम तर फारच लवकर संपले आहे, तर आपल्याला पैचिंग शहर पाहायला आवडेल का? माझ्या बरोबर आमच्याच समूहातील एका नव्या कंपनीचा मुख्य कार्यकारी अधिकारी होता. तो पैचिंगला प्रथमच येत होता. मग काय? भिंत आणि प्रनिषिद्ध नगर असा कार्यक्रम ठरला. गाडी बादालिंगच्या दिशेने निघाली.