टीव्ही वरच्या जाहिराती या कधीं कधीं मधल्या कार्यक्रमापेक्षांहि छान असतात. आपल लक्ष वेधून घेणार्‍याहि असतात.  त्या दिवशी अशीच पेप्सोडेंटची देढ गुना ची जाहिरात लागली होती. त्यात पर्स मोठी होताना दाखवली. आणखी काय काय दाखवले त्यांत एक फोल्डिंग पेला असा वर उचलून मोठा होताना दाखवला. ते मी बघितल आणि मी म्हटल जय (नातूमहाशय) बघ रे पोयनाडच्या घरी असाच पेला होता. जय म्हणाला यातून पाणी नाहीं का सांडणार? अरे मी खरच पहिलाय, हाताळलाय कित्ती वेळा अस सांगतानाच पोयनाडच्या म्हणजे माझ्या आजोळच्या असंख्य आठवणी, अरेबियन नाईट्ससारख्या सुरस आणि आता चमत्कारिक वाटतील अशा कथा आठवल्या.

ऐका ’मीटिंग देवी’, तुमची कहाणी

कलियुगात भूतला वर भारतवर्षात एक आटपाट नगरी होती. तिचे नाव मायानगरी. नगरी मोठी नामी. टोलेजंग इमारती, चकचकीत कचेऱ्या, सुसाट धावणाऱ्या गाड्या, भिरभिरणारी विमाने, सर्पटणाऱ्या आगगाड्या, कोलाहल आणि गर्दीचे राज्य होते. या मायानगरीत एक बुद्धीचाकर राहत होता. त्याचे नाव दिनू. दिनू मोठा कष्टाळू. शिक्षण झाले, दिनू नोकरीला लागला. दिनू होता प्रामाणिक आणि मेहेनती. तो आपले काम चोख बजावित करीत असे. कुणाच्या अध्यात ना मध्यात. आपण बरे की आपले काम बरे असा दिनू.

सूर्य एकाग्रतेने आग ओकीत होता.

उंचसखल भूभागावर वेटोळी घालून रेल्वेलाईन सरकली होती. डोक्यावरच्या चोचदार टोपीसारखा फलाट आपले पत्र्याचे चतकोर छप्पर उंचावून एका टेकडीवर उभा होता.

फलाटाच्या पायऱ्या चढून दामोदर वर आला. दीडची पॅसेंजर बहुधा लेट होती. कंटाळवाण्या चेहऱ्यांचे तुरळक घोळके मनाच्या समाधानासाठी रसरसत्या पत्र्याच्या सावलीत उभे होते.

   
 " हे पाहिलत का साहेब? "पेपरातल्या एका  बातमीवर बोट ठेवीत मानाजीरावानी विचारले.
  " हो पाहिलय तर-- केव्हाच पाहिल! असल्या गोष्टी आमच्या नजरेतून कशा सुटतील? ती बातमी येण्यापूर्वीच आम्हाला
त्याचा अंदाज आलाही होता. ही सत्प्रवृत्त मंडळी असतील सत्प्रवृत्त आम्हाला त्यांच्याविषयी काही म्हणायच नाही पण  आमयाविरुद्ध सत्प्रवृत्त आघाडीचा उमेदवार त्याचा अर्थ आम्ही दुष्प्रवृत्त असा घ्यायचा का? ’
" पण त्यांचा प्रयत्न तरी तसाच नाही का? ’