४७. आइक पांडुरंगा एक मात । कांहीं बोलणें आहे एकांत ।
 आम्हां जरी तारील संचित । तरी उचित काय तुझें ॥१॥
 उसणें फेडितां धर्म तो कोण । काय तया मानवेल जन ।
 काय गा मिरवूनि भूषण । वायां थोरपण जनामध्यें ॥धृ॥
 अन्न जरी न मिळे तयासी देणें । अगांतुक पात्र उचित दान ।
 उपकार तरी धन्वंतरीपणें । जरी देणें घेणें नाही अशा ॥३॥
 शूर तो तयासी बोलिजे जाणा । पाठीसी घालूनि राखे दीना ।
 पार पुण्या नाहीं त्या भूषणा । ऐक नारायण वचन हे ॥४॥
 आतां पुढे बोलणे ते काई । मज तारिसील तरीच सहि ।

नाक्षरं मंत्ररहितं नास्ति मूल वनौषधम्

अयोग्य पुरुषो नास्ति योजकस्तत्र दुलर्भः

एकही अक्षर असे नाही ज्याचा मंत्रामध्ये उपयोग होत नाही. जंगलातील प्रत्येक मुळाचा औषध म्हणून उपयोग होतोच, तसेच प्रत्येक व्यक्तीतही काही करण्याची क्षमता ही असतेच. कुणीच 'अयोग्य' असत नाही. त्यांना 'उपयोगी' बनविणारे हवेत.

आम्ही कोंकणातले म्हणजे रत्नागिरी (उच्चार रत्नांग्री वा रत्नायरी)
जिल्ह्यातले. जन्म आणि आयुष्य जरी घाटावर गेले असले तरी वर्षातला सरासरी एक
महिना तरी कोंकणात काढल्याने, आणि मुख्य म्हणजे मातापित्यांच्या जिभेचे
वळण अस्सल तिरके असल्याने घरी बोलली जाणारी भाषा ही गुहागर - चिपळूण - संगमेश्वर - रत्नागिरी - लांजा या पाच तालुक्यांतली बोलीभाषा होती.