४३.कां हो माझा मानियेला भार । ऐसा तंव दिसतसे फार ।
    अनंत पावविलीं उद्धार । नव्हेचि थार मज शेवटीं ॥१॥
    पाप बळिवंत गाढें । तुजही राहों शकतें पुढें ।
    मागील कांहीं राहिलें ओढें । नवल कोडें देखियेलें ॥धॄ॥
    काय मानिती संतजन । तुमचें हीनत्व वचन ।
    कीं वृद्ध झाला नारायण । न चले पण आधील तो ॥३॥
    आतां न करावी चोरी । बहुत न धरावें दुरी ।
    पडदा काय घरच्या घरीं । धरिलें दुरी तेव्हां धरिलें ॥४॥

     "घाबरू नका,हाणा बुक्की" एका लग्नाच्या मांडवात एक पंचाहत्तरी गाठू पहाणाऱ्या म्हाताऱ्याने या वयातही आपल्या अंगात कशी रग आहे हे दाखवण्यासाठी पु.ल.देशपांडे यांच्याशी केलेल्या शाब्दिक व शारीरिक झटापटीचे त्यांनीच केलेल्या विनोदी वर्णनातील हे वाक्य. त्यात तो म्हातारा आपल्या दंडातील बेटकुळी अभिमानाने दाखवून आपण या वयातही कसे जवानाहून जवान आहोत हे सिद्ध करण्यासाठी त्या बेटकुळीवर बुक्की मारून त्याची प्रचीती घेण्याचे आवाहन पु.लं.ना करत होता अर्थात त्यावेळी पु.ल.म्हातारे झालेले नव्हते.

    दार वाजलं म्हणून काकूनं दार उघडलं. समोर साठ पासष्ट वय असणारी एक व्यक्ती उभी होती.
"ओळखलंस का मालती काकू? " तो हसून म्हणाला.
कापऱ्या हातानं काकूनं चष्मा लावला. पाठीचा कणा वाकल्यामुळे तिला त्याच्या उंच देहाकडे नीट बघतासुद्धा येत नव्हतं. तिनी नकारार्थी मान हालवली.
"काकू, मी शरद.. शरद सगरे, साताऱ्यात होतो तुमच्याकडे तीन वर्ष.. आता तरी आठवतंय का काही? "