बाजारात येता-जाता, गल्ली-बोळातल्या फूटपाथांवर, रेल्वे स्टेशनांवर, बस स्टॅंडांवर, गल्लीपासून दिल्लीपर्यंतची वर्तमानपत्रं, नियतकालिकांत सध्या एकाच प्रकारच्या पुस्तकाची चलती आहे...यश कसे मिळवावे, सुखी कसे व्हावे, यशस्वी होण्याचे शंभर उपाय, अपयशातून यशाकडे वगैरे वगैरे....!

टिचकीसरशी शब्दकोडे १३

पहिले महायुद्ध आणि त्यावरचे अनेक चित्रपट यामुळे तेव्हा लढल्या गेलेल्या बर्‍याचशा लढाया सगळ्यांना माहीत आहे. काही चित्रपट लढाई व्यतिरिक्त सैनिकांच्या समस्या, त्यांची मानसिकता, संघर्ष आदी विषयांचेही सुंदर चित्रण करतात. "नो मॅन्स लँड" पासून "सेविंग प्रायवेट रायन" असो, एक सैनिक आणि त्याच्या पुढील आव्हाने याचे वेगवेगळ्या दृष्टिकोनातून चित्रण केले गेले आहे. यापैकीच आणखी एक पैलू उजेडात आणणार एक फ्रेंच चित्रपट हल्लीच पाहिला. २००६ मध्ये प्रसिद्ध झालेला "याँऽयुक नोऽएल".(Joyeux Noel) किंवा इंग्रजी मध्ये "मेरी ख्रिसमस". युद्धावरील अनेक चित्रपटांच्या पैकी एक असला तरी आपले असे वेगळे पण जपणारा.. नव्हे .. त्या पंक्तीत खचितच उठून दिसणारा हा चित्रपट!

• खरे तर हे साहित्य "पाककृती' या कलमाखालीच प्रसिद्ध व्हायला हवे होते. परंतु, हा प्रकार खाण्या-खिलवण्यापेक्षा अनुभवण्याचा जास्त आहे, असे सांगण्यात आल्याने, पाककृतीच्या गटातून त्याचे हात कलम करण्यात आले. त्यामुळे ते या गटात प्रसिद्ध करीत आहोत.
                                                                   - लेखक.
                         (वरील मताशी मॉडरेटर सहमत नसतीलच, असे नाही.)

----------

"कुत्र्यासारखा मारीन बघ...!'

आमचा मालक अण्णा जोशानं हे वाक्‍य उच्चारलं आणि माझ्या तळपायाची आग मस्तकात गेली. असे "प्राणि'वाचक उल्लेख मला अजिबात खपत नाहीत. वाटलं, एक कडकडून चावा घ्यावा आणि या जोशाला अज्ञातवासाच्या कोशात घालवावं. पण हल्लीच मला "अँटीरॅबीज' इंजेक्‍शन देऊन आणलंय मुडद्यानं ! वर स्वतःही घेतलंय. (फुकट होतं.) त्यामुळं चावणं म्हणजे नुसतंच "दात दाखवून अवलक्षण' झालं असतं. गप्प राहिलो.

आमच्या जातीचा असा उद्धार केलेला मला अजिबात खपत नाही. काही लोक तर अक्षरशः कुत्र्यासारखी वागणूक देतात. आमच्या शेजारचा रॉकी परवा म्हणे..."ट्रेकिंगला कुत्र्यासारखं चालावं लागतं.'

आम्ही नवीन फ्लॅटमध्ये रहायला जाणार होतो. राहता फ्लॅट भाड्यानी न देता आपल्याला तिथे काय करता येईल ह्याचा विचार करू लागले. माझ्याजवळ ज्या गोष्टी आहेत त्यांचा उपयोग दुसऱ्यांकरिता कसा करता येईल? विचारांती असं वाटलं की हेल्थ क;अब सुरू करता येईल. आजकाल गल्लीबोळात जीम आहेत. आपण वेगळ काय देऊ शकू? आजच्या स्त्रीला काय हवं आहे? मला स्वतःला काय हवं आहे?  हेल्थ क्लब सुरू करायचा म्हणजे मी स्वतः सुडौल असायला हवी. महिन्याभरात मी माझं वजन ८ किलोनी घटवलं. हं मी आता लोकांना सांगू शकते. मी पोहायला जाते तिथे अनेक बायकांशी गप्पा होतात, त्यातून असं जाणवलं की मुलांचे संगणक धूळ खात पडलेले आहेत. बाहेर जाऊन शिकायला संकोच वाटतो, ही सेवा आपण देऊ शकतो.एक गृहिणी तृप्त असते जर तिचं कुटुंब व्यवस्थित जेवलेलं असेल. एका घराला एकत्र बांधून ठेवण्यात महत्त्वपूर्ण भूमिका असते ती तिच्या स्वयंपाकघराची. वेगवेगळ्या पाककृती करून पाहणे, इतरांना सांगणे (कुकरी शो) ते परीक्षक बनून जाणे ह्या  प्रवासामुळे माझ्यातील आत्मविश्वास वाढला होता. ह्या सगळ्या माझ्या आवडी (वाचन, संगणक साक्षरता, पाककला व योगाभ्यास) एकत्रित मल्टीयोगद्वारे दुसऱ्यापार्यंत पोचवता येतील. हे जरी वेगवेगळे क्षेत्र असले तरी उद्द्येश  एकच आहे टु लिव बेटर लाईफ.

मला कळविण्यास खूप आनंद होतोय की आज माझं 'मल्टीयोगा' (अ प्लॅटफॉर्म फॉर कम्प्लीट हेल्थ बॉडी, माईंड ऍण्ड इंटेलेक्ट) एक महिन्याचं झालं. सध्या इथे येणार्‍या महिलांची संख्या दहा आहे त्यात अठरा वर्षापासून साठ वर्षापर्यंतच्या वजन वाढवण्याकरिता, स्वास्थाकरिता व अर्थात जास्त संख्या वजन कमी करणार्‍यांची आहे.

आजच्या "सुपरफास्ट' जगात सर्वांना भेडसावणारी प्रमुख समस्या कुठली असेल...? नको असलेल्या लोकांना टाळायचं कसं, याची. व्यक्तिमत्त्व विकास, बुद्धिमत्ता वर्ग वगैरे घेतले जातात, तसा टाळण्याच्या कलेचा वर्गही घेण्याची नितांत गरज आहे...ही कला अवगत असलेल्या आणि नसलेल्यांविषयी एक "स्वैर' चिंतन...