काकांची रात्र श्रेयाच्या तापामुळे जागरणात गेली. त्यांना त्याचं काही वाटलं नाही. पण ते साधनाला मात्र फोन करू शकले नाहीत. बुधवार उजाडला. त्यांच्या मनात आलं, दरोड्याला फक्त दोन दिवस (की रात्री? ) बाकी आहेत, जणू लग्न दोन दिवसांवर आलंय. आज काय घडणार काय माहीत?   कामावर जाण्याचा प्रश्नच नव्हता. काम दिलेलं होतं. सकाळी श्रेयाचा ताप उतरला. तिने काकांना पुन्हा धरून ठेवले. ती बागेत जाण्याचा हट्ट करू लागली. आता मात्र नीता वैतागली. "काही जायचं नाही बागेबिगेत.

४२.तुझिया पार नाहीं गुणां । माझी अल्पमति नारायणा ।
 भवतारका जी सुजाणा । एक विज्ञापना पायांपाशीं ॥१॥
 काय जाणावें म्यां दीनें । तुझियें भक्तिचीं लक्षणें ।
 धड तें तोंड धुऊं नेणें । परि चिंतनें काळ सारीं ॥धृ॥
 न लवीं आणीक कांहीं पिसें । माझिया मना वायां जाय ऐसें ।
 चालवीं आपुल्या प्रकाशें । हातीं सरिसें धरोनियां ॥३॥
 तुज समर्पिली काया । जीवेंभावें पंढरीराया ।
 सांभाळीं समविषम डाया । करीं छाया कृपेची ॥४॥
 चतुर तरी चतुरां राव । जाणता तरी जीवांचा जीव ।
 न्यून तो कोण एक ठाव । आरुष भाव परि माझा ॥५॥