बेल्जियम मधे आल्यावर शिक्षण घेणे भागच होते, कारण ऱोटरी yuoth exchange चा तसा नियमच होता ना! त्यामुळे आठवडाभर मजा करायची होती मला! कारण इथे सप्टेंबर मधे शैक्षणिक वर्ष सुरू होते आणि मी आले होते ऑगस्ट च्या शेवटच्या आठवड्यात! मला वाटले कि आता मी इथल्या collage मधे! {पुढच्या वर्षी भारतात गेल्यावर मस्त मैत्रिणींपुढे ऐटीत मिरवणार कि मी एका बेल्जियम मधल्या collage मधे गेले .....} पण सारी स्वप्ने धुळीस मिळाली, कारण मला शाळेत जावे लागले. इथे १८ वर्षापर्यंत शाळाच असते आणि मी तर १० वी पास झालेली १६वर्षाची घोडी!

ही गोष्ट मी 'महाराष्ट्र टाईम्स" मधे वाचली होती. ही खरंच एक चागली बोधकथा आहे. मला खुप आवडली म्हणुन मी लिहीत आहे.

एक दगडफोड्या असतो. तो दररोज दगड फोडुन प्रामाणिकपणे आपलं पोट भरत असतो. या रोजच्या दगड फोडण्याने व अती परीश्रमाने तो खुप वैतागलेला असतो. रोज त्याला असं वाटत असतं की आपण "विद्वान असतो तर................." आपल्याला हे रोज ऊनात असे मरत मरत काम नाही करायला लागलं असतं मस्त राजाच्या दरबारात विद्वानाची नोकरी केली असती मग हे आयुष्य मजेत घालवलं असतं पण.... आपण विद्वान नाही याची त्याला सारखी खंत वाटत असते.

'लगे रहो मुन्नाभाई' बघीतला. आवडला. पण अर्शद वारसीसारखा गुणी कलाकार आता लोक फक्त 'सर्किट' या एकाच भूमिकेत स्वीकारणार की काय अशी शंका आली. 'मुन्नाभाई' च्या दोन भागांमध्ये वारसीचे बरेच चित्रपट येऊन गेले, पण 'सलाम नमस्ते' सोडला तर त्यातला इतर कोणताच चालला नाही.