त्याप्रमाणे बरोबर आणलेली गुळाची पोळी आणि ऑफीसच्या जवळच्या दुकानातून घेतलेले सँडविच खाल्ले. थोडासा टी. वी. बघितला. मग घरी फोन केला. आरोहीशी बोलायचे होते पण ती झोपली होती. एरवी आईशिवाय कुणाजवळही न झोपणारे माझे लेकरू आजी व बाबाजवळ झोपी गेले होते. मला रडूच येऊ लागले. पण असे करून चालणार नव्हते. आता कुठे एक दिवस झाला होता. अजून १२-१३ दिवस जायचे होते. आरोहीची काळजी घेणारे खूप लोक तिथे आहेत हा विचार करून मी माझ्या मनाला समजावले व पलंगावर अंग टाकले. झोप कधी लागली कळलेच नाही.
अशा तऱ्हेने माझा दिनक्रम सुरू झाला.
