मनोगतावर चाललेल्या प्रेमाच्या आणि लग्नाच्या चर्चा आणि १७६० कविता (मोजणी कमी भरल्यास क्षमस्व!) यावरुन मनात नेहमी घोटाळणारी एक सत्यकथा माझ्या अनुदिनीवरुन उचलून येथे देत आहे. कथेत नाविन्य नाही पण आयुष्यातला एक न विसरता येण्याजोगा अनुभव आहे.

तुझ्या भरवशाला पूर्ण करू शकलो नाही या अपराधी भावनेने मला जबरदस्त दुःखी करून सोडलं होतं. प्रत्येक क्षणी माझ्या मनात एकच विचार असायचा की मी तुझा भरोसा तोडला पीहू.. ! ज्या त्रासातून आणि वेदनांमधून तुला जावं लागलं असेल त्याचा विचारही करणं मला असह्य होत होतं.

नील हसत,"काय राणीसाहेब, कशात गुंग आहात एवढ्या? मी तर समीरचं प्रदर्शन बघूनही आलो. पीहू.. खरंच सांगतो तुला.. तू यायलाच हवं होतंस.. इतके सुंदर चित्रं होती की मी तुला काय सांगू ! मी भेटलो समीरला, जरा विचित्रच माणूस वाटला मला. माहीतेय का तुला? ही आसामी आधी एका मोठ्या कंपनीत कामाला होती पण मग अचानक ती सोडून चित्रकार झाली. त्याने अजून लग्नही नाही केलेलं ! लोक म्हणतात की कोणावर तरी मनापासून प्रेम करत होते पण तिला मिळवू शकला नाही.

समीर माझा हात आपल्या हातात घेऊन म्हणाला,"येईन.. नक्की येईन, पण त्या दिवशी ज्या दिवशी मी काहितरी बनेन. माझ्या पायावर उभा असेन. प्लिज पीहू, मला थोडास्सा वेळ दे."
मलाही त्याचं बोलणं पटलं त्यामुळे मी होकार दिला. या गोष्टीला सहा महिने होऊन गेले पण त्याला नोकरी मिळाली नाही.