"मला नाही माहीत!"

"तू त्यांना कधी गाताना ऐकलं आहेस?"

"नाही. पण त्यांना एक वाद्य वाजवताना ऐकलं आहे."

"क-क-काय?" समाद्दार काका एकदम उडालेच.

"नक्की तू ऐकलंयस? मला तर वाटलं होतं त्यांनी वाद्य वाजवणं सोडून दिलंय. त्यांनी तुझ्यासमोर कधी वाजवलं होतं का?"

"नाही, नाही. मी बागेत होतो. माझ्या बंदुकीनं नारळ पाडत होतो. तेव्हा ऐकलं."

"दुसरं कोणी तरी वाजवत असेल रे."

"नाही. कारण घरात दादूंशिवाय दुसरं कोणी नव्हतं."

"ते किती वेळ वाजवत होते?"

आदल्या दिवशी ठरल्याप्रमाणे आम्ही सकाळी समाद्दारा काकांच्या गाडीतून बामुनगुच्छीला निघालो होतो. आम्ही जेसूर रोडला लागलो आणि त्यानंतर बारासातनंतर उजवीकडे वळलो. तो रस्ता सरळ बामुनगुच्छीला जात होता. समाद्दारांनी गाडी थांबवली आणि तिथे जिलबी आणि चहा घेऊन आम्ही पुढे निघालो. बामुनगुच्छीला राधारमण समाद्दरांच्या घरी आम्ही पोहोचलो तेव्हा आठ वाजून गेले होते. 

घरी परतताना समाद्दार काका म्हणाले, "काय मित्तर बाबू, रहस्याचा उलगडा होण्याची काही शक्यता दिसतेय का?"

फेलूदा म्हणाला. "मला विचार करायला थोडा वेळ पाहिजे. शिवाय तुमच्या काकांची जी कागदपत्रं मी बरोबर घेतली आहेत ती मला बारकाईनं वाचावी लागतील. त्यातून तुमच्या काकांच्या व्यक्तिमत्त्वाबद्दल थोडीफार माहिती मिळेल. मला संगीत आणि वाद्यं यांच्याबद्दलही थोडं वाचन करावं लागेल. ह्या सगळ्यासाठी मला दोन दिवसांचा तरी अवधी लागेल."

"हो. हो. लागू दे तेवढा वेळ. काहीच हरकत नाही."

                          आता फक्त एकच दिवस मध्ये होता. इन्स्पे. डावले, खुशीत असले तरी केसमधले इतर शासकीय उपचार बरेच बाकी होते.