मी हे का नि काय लिहिते आहे हे खरेच मला कळत नाही. मला खरेतर माझ्याबद्दल लिहायचे आहे पण मी माझे वेगळेपण पूर्णपणे विसरून गेले आहे, इतकी मी त्याच्यात हरवून गेलेय. तो नि मी गेली ४दशके बरोबर आहोत लग्नाआधी ७ नी नंतरची ३३ म्हणजे खूप दीर्घकाळ नाही का? पण हा काळ कसा गेला ते कळलेच नाही.

दिवाळीच्या सुमारास पिके तयार होतात त्यामुळे सणाला घरात धान्यधुन्य भरलेले असे. फराळाला 'घरी कांडलेल्या' पोह्यांचा चिवडा, रव्याचे लाडू, करंज्या, शंकरपाळे आणि कडबोळी असत. चकल्या केलेल्या आठवत नाहीत. दिवाळीच्या पहाटे पाणचूल रसरसून पेटवत असू. अंगाला आई तेल लावत असे आणि घरातच तयार केलेले उटणे लावून अभ्यंगस्नान होई. त्याच दिवशी वासाचा एकुलता एक साबण ]हमाम' लावत असू. लक्स, मोती सारखे इतर सुवासिक साबण तर आम्हाला माहितीच नव्हते. इतर वेळी अंघोळीकरता रिंगे म्हणजे रिठे लावत असू. बायकामाणसे रिठे व शिकेकाईने न्हात असत. नंतर देवाला नैवेद्य दाखवून फराळ केला जाई.

मी भैरवी. मी ह्या कॉलेज मध्ये नविनच ऍडमीशन घेतली आहे. डायरीच्या निमित्ताने तुमच्याशी ओळख करून घेते आहे.

गुरूवार १२ फेब्रुवारी

मी व्ह. फा. चांगल्या मार्कांनी पास झाल्यावर मला पुढे इंग्रजी शाळेत घालायचे ती. आई, वहिनी आणि आजोबांनी ठरवले. माझे चुलतभाऊ ती. अण्णा मुंबईस होते. व्हेळातून पोटासाठी बाहेर पडलेले आमच्या कुटुंबातले पहिले म्हणजे अण्णा. एका किराणा मालाच्या दुकानात २, ३ वर्षे नोकरी करून आता त्यांनी गिरगावात स्वतःचे किराणा आणि स्टेशनरीचे दुकान काढले होते. अण्णा मला मुंबईस नेण्यास तयार झाला त्याप्रमाणे वाकेडच्या शाळेतून शाळा सोडल्याचा दाखला घेऊन १९४४ साली मी अण्णाबरोबर मुंबईला येण्यास निघालो. मला झालेले मुंबईचे ते पहिलेच दर्शन! त्या काळी व्ह. फा. नंतर इंग्रजी १ली, २री, ३री असे ७वी पर्यंत यत्ता असत.