मरेनावर लवकर आलो याचा आनंद शांताला तर झालाच. पण बिल्लोही माझ्या पायात-पायात म्यॉव-म्यॉव गोड आवाज करत फिरत होती. नाकेर नर-मादी पण जवळ आले. त्यांना हात मी काही लावायची नाही. तुम्ही आपलं दुरुनच बरं म्हणून हातभर लांबच असायची. त्यांच्या चपट्या-दणकट-जरा पसरट-उग्र, चोचीला मी भ्यायचीच. बिल्लो आपला लाड करून घेऊ लागली. म्हणून मग गबरुही माझ्या पायाला हट्टानं रेलून लाड करून घ्यायला बसला

हिरवाईतली अगदी आतली गांधारी मला परमप्रिय आहे. इथली पहाट-सकाळ-दुपार-सांज-रात्र-मध्यरात्र निराळीच जाणवते. नि माझा जीव या निराळेपणातच गुरफटला. मग हिरवाईतला माझा इथला प्रत्येक दिवस खुलत उलगडला.

शि. टी. १: हे 'विजय'. स. र. तेंडुलकरांमधले रमेश वेगळे.  
शि. टी. २: महाविद्यालयातल्या निबंध स्पर्धेत तरी जरा बरे विषय ठेवावेत!

फर्जाना यादव

त्या दिवशी रोजच्या सारखीच मी ऑफिसला निघाले होते तसं फारसं काम नव्हत, शनिवार.. आणि सोनूच्या शाळेला दिवाळीची सुट्टी असल्याने घरीही सगळे जरा सैलावले होते.. त्यामुळे मलाही ऑफिसला जावेसे वाटत नव्हते.. ऑफिसला दांडी मारावी असा विचार सारखा सारखा मनात येत होता.. पण बहादूर (आमचा ड्रायव्हर) दारात येऊन उभा राहिला.. त्यामुळे मग मी ही आळम-टळम न करता गाडीत जाऊन बसले.

रात्री झोपण्याआधी नक्षत्राचा गालिचा ल्यालेलं आकाश पाहायची इथं सवय जडली. अमावस्या जवळ येऊ लागलेली. त्यामुळॅ काळ्या-काळ्याभोर आकाशात नक्षत्र अगदी खुललेली होती. मध्यरात्र नि पहाटेकडं रात्र सरकत होती. त्यामुळं रात्रीचा तोरा काही औरच होता. अवाढव्य आसमंताचा काळाभोर घुमट मला भारावून टाकत होता. माझी नजर त्यावरनं हटत नव्हती. सारी हिरवाईच नक्षत्रांमुळं सौंदर्यात आगळीच निथळत होती. मनात आनंदसुख उफाळात होतं. रातकिड्याची कीर्रर्र ता नि रातव्याचा चक-चक आवाज गूढता नीर्मित होती. त्या विलक्षण आवाजानं मी भारावलेली नि यात विरघळलेली. मग काय!....

भाषेतून बोलणं व लिहीणं यातील फरक :
जिथं भाषेतून बोलणं हि एक ‘क्रिया’ आहे तिथं भाषेतून लेखन करणं हि एक ‘कृती’ असते. भाषचे उच्चारण हे भाषेचे 'एक स्वरूप' आहे. याउलट 'लेखन करणं' हे आपले विचार व भाव 'उच्चारातून' हवेत विरून जावू नयेत तसेच ते जास्तीत जास्त लोकांपर्यंत स्थल-कालाची मर्यादा ओलांडून पोहचावेत, त्याच सोबत मानवी प्रगत समाजात आपल्याला हवे ते ईप्सित साध्य व्हावे ह्यासाठीची ‘एक सोय' आहे.

टिचकीसरशी शब्दकोडे ३६