दुपारच्या मस्त झोपेनंतर जेव्हा सायंकाळी वेगासच्या रस्त्यांवर बाहेर पडलो तेव्हा हेच का ते सकाळी पाहिलेलं वेगास असा प्रश्न पडला. संध्याकाळ होता होता सुरू झालेल्या रोषणाईने त्या शहराचा नूर  पूर्णपणे पालटला होता. शहर एकदम जिवंत झाले होते. स्ट्रीपवरून फिरायला सुरुवात केली. एकेक कसीनो म्हणजे अबब!! प्रत्येक कसीनोला संपूर्ण शहराचा दर्जा देता येईल.

पहाटे-पहाटे बाजूच्या भिंतीपल्याडनं कोंबड्याची बांग ऐकू आली. नि बांग मोजता-मोजता परत गाढ झोपले. उजाडू लागलं तसं एक-एक पाखरांचा आवाज घुमू लागला. हिरवाई बोलकी होऊ लागलेली. दयाळाची शीळ तर ऐकतच राहावी अशीच होती. त्यांचं एकमेकांना साद देणं सुरू झालं. एक-एक आवाज ऐकत आळसावत पडून होते. दाराच्या वरचा भाग फूटभर मोकळा होता. तिथनं दिसलं की फटफटत होतं. जरा वेळानं मी उठून बाहेर आले.

शि. टी. १: त्यांना 'एकता कपूर थिसीस' तेव्हाच अवगत झाला होता. (ते डोळस कवी आहेत. )
शि. टी. २: म्हणजे हनीमूनचे का रे भाऊ?

कविता

कवींना 'जे न देखे रवी' ते दिसतं म्हणे. बरोबरच आहे. रवी बिचारा (न) बोलून (न) चालून निर्जीव! त्याला दिसणार कसं? पण ही ओळ एका कवीचीच असल्यामुळे कवी किती डोळस असतात हे आपल्या चांगलं लक्षात येईल!

"आज देवगडला खासदार आले होते.  त्यांच्या पुढे आमच्या प्राथमिक आरोग्य केंद्राची मागणी मी अगदी ठामपणे मांडली." आत येता येता उषा सांगत होती.

" पण मला नाही वाटत हे सरकार कानवलीसाठी काही करेल. " आणि मी तिथेच आहे म्हटल्यावर म्हणाली "आपणही आलेला आहात वाटतं?  अर्थात आपल्याला या असल्या प्रश्नांशी काहीच देणंघेणं नसेल ना? "

"देणं घेणं नाही कसं? अगदी जरूर आहे.  पण आजपर्यंत माझं मत कधी ऐकून घेतलयस तू? मला तर खरंच वाटतं की हा प्रश्न फारच महत्त्वाचा आहे."

"खरंच? "

आम्ही  सर्व भावंडे त्यांना 'दादा' म्हणत असू. मध्यम उंची. काळा ओबडधोबड चेहरा. मुद्रा करारी. पण लहान मुलांशी बोलताना डोळ्यांमध्ये एक खट्याळ छटा. धोतर, पांढरा सदरा, खाकी कोट आणि काळी टोपी हा त्यांचा नित्याचा पेहराव. हातात काठी, मात्र त्या काठीचा उपयोग आधारापेक्षा इतरांना दमबाजी करण्यासाठी जास्त. मध्यमवर्गीय नोकरपेशे 'ऑफिसमधून' येत असतात. दादा 'कामावरून' यायचे आणि येताना आम्हा मुलांसाठी नानकटाई आणायचे.