सदू आणि दादू जानी दोस्त. कळायला लागलं, तेव्हापासून एका ग्लासातले. गावातले लोक तर त्यांना ढवळ्या-पवळ्याच म्हणायचे. सदू सातवीपर्यंत शिकला होता, तर दादूनं पहिलीनंतर शाळेचं तोंड पाहिलं नव्हतं, एवढाच काय तो दोघांमधला फरक. सदू ग्रामपंचायतीत चिकटला, तर दादू मोलमजुरी करून रात्रीच्या दारूची सोय बघू लागला. घरदार वगैरे काही प्रश्न नव्हता; कारण दारूवर पैसे उडवल्यानंतर हाताशी फार काही राहत नव्हतं. सदूची नोकरी बऱ्यापैकी चालली होती. तो आणि त्याच्या चार भिंती, एवढाच संसार. खरं तर चार भिंतीसुद्धा नाहीत. एक ढासळलीच होती. पुढच्या पावसाळ्यात राहील की नाही, याची खात्री नव्हती.

आम्ही अमेरिकेत आल्यानंतरचा हा पहिलाच 'फॉल [ऑटम] ऋतू. ' म्हणजे आयुष्यातला हा पहिलाच फॉल ऋतू. आपल्याकडे ६ ऋतू पण इकडे चारच. पानगळती अनुभवली आहे. पण पाने कधी गळून जातात कळतही  नाही. कविता शिकली होती,

आला शिशिर संपत, पानगळती सरली,

ऋतूराजाची चाहूल पानावेलींना लागली.

मोकळ्या पटांगणाऐवजी एका बंद घरातल्या शाळेत त्या मुलांचा खेळ रंगला होता. खेळाचं नाव होतं - "महाराज म्हणतात... ' खेळाचं स्वरूप साधारणपणे असं असतं ः एकानं राज्य घ्यायचं. तो होणार महाराज. मग त्यानं एकेकाला ऑर्डर सोडायच्या - महाराज म्हणतात, पाणी प्या. महाराज म्हणतात, खाली बसा. महाराज म्हणतात अमकं करा अन् तमकं करा...! सगळ्यांनी त्या पाळायच्या जो पाळणार नाही, त्यानं बाहेर जायचं. इथे "महाराज'च्या ऐवजी त्याला "बॉस' म्हणत होते, एवढाच फरक...

आज उतरतेवेळी दोन कामं करायची ठरवलं होतं. निसर्गाच्या कृपेमुळे मनसोक्त फोटोग्राफी करता आली आणि दुसरं काम होतं हादडण्याचं. गरमा गरम तंदुरी आलू पराठा त्यावर बटरची वडी. अहाहा! सहही! लाजबाब! पोटोबा व मनोबा दोन्ही तृप्त झाले होते. तृप्तीची ढेकर देतच बसमध्ये चढलो. एक वाजताचं गेट मिळेल ह्या हिशोबाने चालायचं ठरवलं होतं पण आज सगळेच निसर्गाचा आनंद लुटण्याचा मूडमध्ये होतेच शिवाय मस्तीच्याही.