कामथे काका (अंतिम भाग ६ वा)

प्रे. गंगाधरसुत
( )

ह्यासोबत

                                किक्लाची धुलाई जोरदार चालू होती. पोलिसावर हात उचलणं, म्हणजे नक्की काय हे त्याला जाणवून देण्यात डावले,  नेटके आणि देखणे अजिबात कसूर करीत नव्हते. बाहेरून पाहणाऱ्या श्रीकांत सरांना अचानक ही मारहाण निरर्थक वाटू लागली. मग त्यांनी 

डावलेंना बाहेर बोलवले. " डावले तुम्हाला राग आलाय, हे ठीक आहे. पण त्याच्याकडून माहिती काढणं जास्त जरूरी आहे. या मारहाणीच्या बदल्यात  एक आरोप आपण  त्याच्यावर जास्त लावू शकतो इतकंच. त्याच्याकडून माहिती गोळा करा. आणि   उद्या काहीही करू नका. फक्त लक्ष ठेवा आणि  त्याला परत आत घ्या.  तेव्हा त्याचा इगो जास्त वाढलेला असेल. तुम्ही दमलात असं त्याला वाटलं की त्याच्यावर हल्ला करा. "     त्यावर डावले  म्हणाले, " सर तुमचं म्हणणं बरोबर आहे पण रिमांडची मुदत आता फक्त पाच दिवसाचीच राहिली आहे. तेवढ्या अवधीत हा निर्ढावलेला  गुन्हेगार बोलला तर पाहिजे. आत्ता सोडतोय पण उद्या दुपारी परत आत घेईन. वेळ कमी आहे सर अजून चौघे तरी बाहेर आहेत. ".....
मग किक्लाला बाहेर काढला. त्याची मार खाऊन दमछाक झाली होती तरी तो छद्मी हसतं म्हणाला, " थक गये साब लोग? अरे किक्लाके सामने  कोई नही टिका. किक्ला टूटनेवालोंमेसे नही है. " ते ऐकल्यावर त्याला घाणेरडी शिवी देत  कोठडीत घेऊन जाण्याचं कॉन्स्टेबल्सना त्यांनी  सांगितलं. जाता जाता किक्ला म्हणाला, " गाली देनेके सिवाय  आप कर भी क्या सकते है ? " त्याच्या बोलण्याकडे कोणी लक्ष दिलं नाही. सकाळचे सहा वाजत होते. डावले , नेटके आणि देखणे तिघेही  घरी  निघाले. निदान थोडी विश्रांती झाली की परत काम करता येईल. आता  कच्ची का होईना स्टोरी तयार करायला पाहिजे, म्हणजे डीसीपी साहेबांना सादर तरी करता येईल.  त्यासाठी हे  तिघे हरामखोर बोलायला  पाहिजेत आणि बाहेरचे चार पाच जण आत यायला पाहिजेत. डावले असा विचार करीत होते. पण अतिश्रमाने आपण आजारी पडू की काय या शंकेने त्यांनी दुपारी येण्यापेक्षा थेट रात्रीच कामावर येण्याचं ठरवलं. खरंतर श्रीकांतसरांना तिथे थांबवून जाणं योग्य नव्हतं. त्यांचा या केसशी  काही संबंध नव्हता.  तरी आपण त्यांची मदत काल रात्री घेतली होती. मग त्यांनी बाहेरून डीसीपी साहेबांना त्यांना बरोबर राहू देण्यासाठी  विनवण्याचं  ठरवलं. ते निघाले. दिवस मुंगीच्या पावलाने जात होता. काका कंटाळून बसले होते. आज पुन्हा आपल्याला फिरवणार. कधी  जामीन मिळून आपली सुटका होणार कोणास ठाऊक? पण जामीन कोण राहणार हा प्रश्न होताच. जसा तो पूर्वी पडला होता. साधना फक्त राहू शकते. स्त्रीचा जामीन चालत नाही, हे त्यांना ऐकून माहीत होतं. आणि तिचा चालला तरी  ती नाही राहिली तर?  
                                              आता काकांसाठी वेगळ्या कोठडीची मागणी डावलेंनी डीसीपींकडे केली. म्हणजे इतर गुन्हेगार त्यांना त्रास 
देऊ शकणार नाहीत. अर्थातच ती फाइल डीसीपींच्या टेबलावर पडून होती. असल्या कामात सरकारी नोकरांवर बंधन नसतं. कारण ती गुन्हेगाराला देण्याची सवलत असते. तरीही डावलेंना घाई होती. उद्या काही कारणांनी काकांना या लोकांनी मारण्याचा योजना केली तर?  
असो. बारा वाजायला आले होते. त्यांना आताशा अंघोळ करण्याची परवानगी होती. म्हणून बरं. नाहीतर इतरांना जशी घाण  येत होती. तशी ती त्यांनाही आली असती.  कोर्टापुढे हजर केले तेव्हा सगळ्यांनाच अंघोळ करू दिली होती. नंतर मात्र काकांनाच ती सवलत दिली होती.  
दीडच्या सुमारास लहान मुलांसारखा आवाज ऐकल्याचा त्यांना भास होऊ लागला. जेवणानंतर थोडी तरी पेंग त्यांना येत असे. त्यांना अचानक 
हातावर मिळणाऱ्या बडीशेपेची आठवण झाली. आणि ते स्वतःशीच खिन्नपणे हसले. त्यांना मनाचं आश्चर्य वाटलं. साधारण सुखांच्या सुद्धा ते कसं आधीन झालं होतं.  याची त्यांना जाणीव झाली. परिस्थिती काय आणि मनाला हवंय काय. ते झोपेच्या आधीन होणार एवढ्यात हवालदार  त्यांना बोलवायला आला. " काका उठा, तुमची मुलगी तुम्हाला भेटायला आल्ये. " त्यांना आश्चर्य वाटलं. अचानक ही निलू, इतक्या वर्षांनंतर कशी भेटायला आली? तुरुंगात होतो  तेव्हा किती वाट पाहिली तिची. एकटीच आल्ये का, नवरापण आलाय कोण जाणे. त्यांना या गोष्टीचा आनंद  वाटून घ्यावा, का चीड निर्माण व्हावी हेच कळेना. आता ही कशाला आल्ये. आता काय मन मोकळं करणार? चला उठावं , झालं.  ते कसेतरी चिडचिडल्यासारखे उठले. त्यांना बाहेर काढून श्रीकांत सरांसमोर आणल्यावर, टेबलाशी उभ्या असलेल्या सोनाला पाहिल्यावर त्यांना एकदम भरून आलं. सोना पण त्यांना येऊन बिलगली. " काका, तुम्हाला कोणी ठेवलं इथे?  या ना लवकर.  मम्मी  मला इथे घेऊन यायला तयारच नाही. " त्यांच्या डोळ्यात अश्रू आले. तिच्या केसांमधून हात फिरवीत ते म्हणाले, " बाळ , तू कशाला आलीस बरं. इथे तू येणं बरं नाही,  तेही मम्मीला न सांगता.  येईन मी लवकरच हं.  " मग श्रीकांतसर म्हणाले, "   अरे तुला एवढी लहान मुलगी आहे? जरा नीट वागला असतास तर इथे यावं लागलं नसतं. "  ........ काही वेळ असाच गेला. मग सोनाच म्हणाली, " जाते मी, मम्मीला यायला सांगते हं. " असं म्हणून तिच्या मैत्रिणीबरोबर ती गेली. तिला आणखीनही बरंच बोलायचं असावं. ती  गेल्यावर काका परत कोठडीत गेले. पण श्रीकांतसरांना, ती माझी मुलगी नाही. असं ते म्हणाले नाहीत. सख्ख्या मुलीपेक्षाही माया लावणारी ही  मुलगी कुठे आणि पोटची पोर निलू कुठे. त्यांना कोणी म्हटलं असतं की निलू इथेच आलेली आहे तर त्यांना धक्काच बसला असता. कारण  ती त्यांना भेटायला येणार नाही याची त्यांना खात्री होती. ते आत तसेच पडून राहिले.  
                                                         ...... ‌ संध्याकाळचे सहा वाजत आले. डावले आणि कंपनी परत कामावर हजर झाली. आल्या आल्या 
त्यांनी प्रथम श्रीकांतसरांना सोडवले. कारण ही केस त्यांच्याकडून काढून घेतली होती.  कोणाचा म्हणजे डीसीपींचा फोन नाही ना हे त्यांनी 
विचारून घेतलं. उगाच घेतल्या मेहनतीवर पाणी फिरायला नको. कोठडीतले सगळेच जरा स्थिर झाल्यासारखे  बसले होते. काका सोडून 
सगळेजण आता रुळले होते. जणू स्वतःच्या हक्काच्या घरात आलेले आहेत. मार खाणं हा  त्यातलाच   एक साधारण भाग होता. परत
अकडा आणि इंजिनियर जुगार खेळू लागले. सोल्या हातात हॅट घेऊन शून्यात नजर लावून बसला होता. त्याला किक्लाचा राग होता. या भडव्याला पोलिसांनी जाम मारला पाहिजे, असं त्याला वाटत होतं. आणि आपण  निर्दोष आहोत. आपला दरोड्याशी संबंध नाही हे त्याला माहीत होतं. आणि ते खरंही होतं. तो म्हणजे किशाने पाळलेलं  छळयंत्र होतं. थोडक्यात तो किशाच्या  सर्कशीचा  रिंगमास्टर होता. पोलीसांनी खरतर किक्लाला माझ्याकडे सुपूर्त केला तर मी तासाभरात माहिती काढून देऊ शकतो. माझ्या हातून कोणी आजपर्यंत सुटला नाही. एक किशाच होता त्याला आपली किंमत कळली होती........ त्याने तुच्छतेने किक्लाकडे पाहिलं.  किक्लाने आपले आसन समोरच्या बाकड्यावर जमवले होते.   एवढा मार खाऊनही त्याच्या तोंडावर  हायली क्वालिफाईड माणसाचा  होता. कसेतरी दहा वाजले.    डावले आता त्या सगळ्यांना आत घेण्याच्या विचारात असतानाच फोनची बेल वाजली.  डावलेंनी फोन घेतला. पलीकडचा माणूस जाम प्यायलेला असावा. " इनस्पेक्टर सायब, मय बोलता हाय सोसायटीसे. (सोसायटीचं नाव  सांगितलं नाही) आपको जो आदमी मंगता हाये वो अपनेको  मिला हाय. बताउं, बताउं .......... अरे आप बोलते नही क्या? "   तो शिव्या  देण्यासाठी थांबला असावा. इधर एक आदमीको गोली लगेला है. पांचवा माला. " आणि फोन बंद झाला. पत्ता माहीत नाही कोण बोलतोय  माहीत नाही. कोणाला गोळी लागली माहीत नाही. पण आलेला फोन नंबरचा माग लागला तर सापडेल. याची जाणीव झाल्याने त्यांनी  एका कॉन्स्टेबलला बोलावले. शोधण्याची सवय असलेल्या त्याने लगेचच सुरुवात केली. या फोनवर आणि डीसीपींकडे कधी जायचं याचा विचार ते  करीत बसले. त्यांना माहिती मिळवण्याची घाई होती. नवीन माहिती मिळण्याच्या आतच दुसरा फोन आला. श्रीनिवास सोसायटीच्या  पाचव्या मजल्यावरच्या फ्लॅटमध्ये खून झाला होता. आता मात्र बातमी देणारा माणूस शुद्धीवर होता. मग मात्र डावलेंना खात्री वाटली मगाशी आलेला  फोन तिथूनच होता. ते तत्परतेने निघाले दोन कॉन्स्टे.   नेटके यांना घेऊन ते सोसायटीच्या मोठ्या आवारात पोहोचले. जीप मधून उतरता उतरता वॉचमनने सलाम ठोकला. त्याच्या तोंडाला दारूचा प्रचंड वास येत होता. त्याचं बकोट धरीत डावले म्हणाले, " काय रे, फोन कोणी केलं होता. सोसायटीच नाव, पत्ता सांगता येत नाही का? "   त्यावर तो म्हणाला, " माफ करना साब भूल गया. " त्याच्या जास्त नादी न लागता  ते लिफ्टने पाचव्या माळ्यावरच्या एका सिंधी माणसाच्या फ्लॅट समोर जाऊन उभे राहिले. दरवाजा अर्धवट उघडाच होता. तो सिंधी त्यांची  वाटच पाहत होता. तीन बेडरूमचा पैकी एका बेडरूममध्ये मृत देह पडलेला होता.  
                                      देह उपडा पडलेला होता. तो सिंधी म्हणाला, " साबजी जैसा है वैसाही रखा है. मै जाग गया तो गोली की 
आवाजसे. देखा,  मेरा दोस्त खूनमे पडा हुवा था. "........ " पण याला मारला कोणी? "     साबजी मरा हुवा मेरा दोस्त डाक्टर है.  
कल रात वो  एक आदमीको वो लेके आया, नाम मालूम  नही. मेरेको बोला वो दोनो आजकी रात इधरही रहेगा. उसने उसका बँडेज किया 
और दोनो बाजूवाले रुममे सो गये. दोनो कल देर रातमे आये थे. एक तो मै नींदमे था. इसलिये सोचा कल उठके पूछुंगा. लेकीन दोनो अपने 
रुमसे बाहर नही आये. शायद सोये होगे.  आखीर मैने सोचा इनके खानेका बंदोबस्त करना चाहिये इसलिये मै अंदर पूछने गया. तो मेरा डाक्टर दोस्त दूसरे आदमी को इंजेक्शन दे राहा था. मैने खानेके बारेमे पूछा. तो उसने मना कर दिया. जो बेडपर लेटा था वो एक नंबरका गुंडा लग राहा था.  मै कुछ बोला नही. और सोने चला गया. अभी आधा घंटा पहले गोलीकी आवाज सुनी और बेडपर लेटा हुवा आदमी दरवाजेसे भाग निकला." डावलेंनी मग फोटोग्राफर , डॉक्टर यांना बोलावले. ठसे  घेणं आणि इतर उपचार झाल्यावर डॉक्टर म्हणाले, " गोळी अगदी जवळून झाडलेली आहे. त्यामुळे मृताला बचावाची संधी मिळाली नाही. जीव लगेचच गेलाय. "    मृतदेह हालवण्याचे सांगून त्या सिंधी माणसाला आणि वॉचमनला  घेऊन ते पो. स्टेशनला आले. त्या सिंघी माणसाकडून असे कळले की मृताचे नाव डॉक्टर रामनाथ होते. सिंधी आणि तो दोघे 
मेडिकल कॉलेजमध्ये दहा बारा वर्षांपूर्वी   एकत्र शिकत होते. सिंधी माणसाने इंग्लंडमध्ये असलेल्या धंद्यासाठी कॉलेज सोडले होते. त्यानंतर रामनाथ रॅगिंगच्या  केसमधे झालेल्या खुनाच्या आरोपाखाली पकडला गेला. तो इथे नव्हता तरीही त्याला ही बातमी परदेशात कळली होती. या पेक्षा जास्ती त्याला  माहिती नाही असे तो म्हणाला.  ते सर्व ऐकून डावलेंनी विचारले, " हा किशाच्या टोळीमध्ये होता हे तुला माहीत नव्हतं ? तू खोटं बोलतोयस. ह्याला मारणारा तूच असून दुसरा तिसरा कोणीही नव्हता. ज्याअर्थी तू रामनाथला आणि त्याच्या मित्राला घरात घेतलंस त्याअर्थी तो रामनाथ  किशाच्या टोळीत  काम करीत होता. हे तुला माहीत असणारच. " पुन्हा पुन्हा विचारून त्यांना वेगळं उत्तर न आल्याने व थेट पुरावा न सापडल्याने त्यांनी त्याला सोडून दिले, पण  कोठेही त्यांच्या परवानगीशिवाय बाहेर जाऊ नये असे बंधन घातले. वॉचमनला मात्र त्यांनी  चांगलाच फैलावर घेतला. अटकेत ठेवण्याची धमकी देऊन नक्की तिसरा माणूस कोण होता हे काढून घेतलं. त्याला त्या माणसाबद्दल त्यांनी  किशाच्या टोळीतल्या गुन्हेगारांचे फोटो दाखवले आणि तो मिस्चिफ असल्याचे पक्के केले. दोघांनाही पकडलेल्या किशाच्या 
टोळीतल्या माणसांना दाखवले. पण त्यांच्यापैकी कोणालाही ते ओळखत  नसल्याचे म्हणाले. मग वॉचमनने आपल्याला पाहिजे असलेला माणूस असे का म्हटले, म्हणून त्याला थोडीफार मारहाण केली. पण ते केवळ आपण पैशासाठी आपण तसे केल्याचे त्याने कबूल केले. शिवाय तो नशेतही होता. पोलीस अशा माहितीचे पैसे देतात असे त्याला कोणीतरी सांगितल्याचे तो म्हणाला. ते दोघे गेले.  काकांनी टोळीत डॉक्टर असल्याचे सांगितलेच  होते.   जवळच असलेल्या एका सरकारी हॉस्पिटलातल्या शीतगृहात असलेला देह दुसऱ्या दिवशी काकांना दाखवण्याचे ठरवले. आता जवळ जवळ दोन वाजत आले होते. सध्या या सगळ्यांना आत घेण्यापेक्षा काकांकडून ते आपसात काय बोलतात ते कळेलच त्यावर ठरवू असा विचार करून त्यांनी जमेल तसे धागे जुळवून पहिल्यापासूनची कथा तयार करायला घेतली. काका पेंगत असले तरी काकांचं 
लक्ष इतरांच्या बोलण्याकडे होतं. तसं कोणीच काही बोलत नव्हते. डॉक्टरचा मृत्यू झाल्याची बातमी सगळ्यांना मुद्दामच सांगितली होती.  पण अजून कोणीच काहीही बोलत नव्हते. पण सोल्याने पोलिसांना सहकार्य करण्याचे मनोमन ठरवले.  
  *****************   ********************       **************************   **********************     ****************** ************** ******************

                                                  जेव्हा डॉक्टर रामनाथचा खून झाला, तेव्हा नीताच्या घरची बेल वाजली. नीताने उत्सुकतेने दार उघडले.  
दारात रमेश उभा होता. हातातलं सामान घरात सरकवीत तो आत शिरला. निलूला पाहून तो म्हणाला, " अरे तू केव्हा आलीस? "   तेवढ्यात 
सौरभ बाहेर डोकावला. त्याला त्याने मायेने जवळ बोलावले. त्याला जवळ घेऊन तो म्हणाला, "  किती मोठा झाला नाही? " त्यावर निलू म्हणाली, " तुला यायला वेळ नाही आणि वहिनीलाही. एकदा केव्हातरी हा झाला तेव्हा आला होतास. बाबा तेव्हासुद्धा  आले नाहीत आणि नंतर तर  मुळीच नाही. पण तुम्हाला यायला हरकत नव्हती. "   त्यावर रमेश म्हणाला, " जाऊ दे चल. तुला तर बाबांचं सगळं माहीत आहेच. कुठेही जायला आमचा मूडच होत नसे. "     न राहवून नीता म्हणाली, " आणि आता सुटून आल्येत तर या भानगडी. "     रमेश आश्चर्य आणि राग वाटून 
म्हणाला, " आता काय झालंय? "     मग नीताला आपण हा विषय उगाचंच काढला असं वाटून म्हणाली, " आधी तुम्ही फ्रेश व्हा, जेवून घ्या.  
मग सांगते सगळं. "     रमेशला ते पटलं नाही. पण त्याने जास्त वाद न घालता नीताचं म्हणणं मान्य केलं. अर्ध्या पाऊण तासात त्याचं जेवण 
झालं...... मग ते तिघे गप्पा मारीत बसले. इतक्या वर्षातल्या सगळ्या गोष्टी अगदी आत्ताच्या घटकेपर्यंत सांगणं आणि त्यावरील प्रतिक्रिया 
ऐकणं यात दोन वाजेपर्यंत वेळ गेला. नवीन निर्माण झालेल्या संकटात आपण कोणती भूमिका  करणार आहोत ते रमेशला सुचेना. घरी आलं 
की चार आनंदाच्या गोष्टी होतील अशी अपेक्षा त्याची होती. पण मिळालेल्या यशाला तणावाची झालर निर्माण झाल्याने एकदम शांतता 
पसरली. झोपेच्या आधीन ते केव्हा झाले  त्यांना कळले नाही. काकांच्या बाबतीत सुधारणेची आपण केलेली अपेक्षा अगदीच फोन ठरली.  
बहुतेक,  माणसाचा पाय एकदा घसरला की तो कधीच सावरत नाही हेच खरं. आयुष्याची गाडी रुळावर येणं हेही नशिबात असावं लागतं
हेच खरं. आपल्या वडिलांचं आपल्या आयुष्यावर आलेलं सांवट ते मरेपर्यंत कधी जाईल असं वाटत नाही. या माणसाला आता घरात ठेवणं 
किती कठीण आहे याची त्याला जाणीव झाली. यावर त्याला तरी एकच उपाय  सुचत होता, दुसऱ्या देशातली कायम नोकरी आणि तिथे 
कायमचं राहणं. कारण इथे वडलांना दुसरी जागा घेऊन देणं हे त्याला सर्वतोपरी कठीण गोष्ट वाटत होती. या माणसाबद्दल कोणतीही माया 
दाखवणं आता शक्य नाही. म्हणजे कायमस्वरूपी देशाबाहेरील नोकरी. हा विचार त्याला सुटकेचा वाटल्याने त्याला झोप लागली.  
                                          .......... ‌ सकाळ झाली. एक प्रकारची मरगळ घेऊन रमेश उठला. पण वेगवेगळ्या प्रकारची वास्तववादी 
प्रशिक्षणं घेतल्याने त्याने विसरून  जाऊन दैवाची पुढची खेळी काय असेल याची वाट पाहण्याचं ठरवलं. पण बाहेर स्थिर होण्याचा निर्णय मात्र 
त्याने पक्का करून टाकला.  म्हणजे निदान  वडिलांचे दशावतार तरी बघावे लागणार नाहीत. ह्या माणसाने आपल्या मायाळू आईला जशी खाल्ली तसाच हा आपलं चांगलं होऊ पाहणारं आयुष्य खाऊन टाकेल. त्यापेक्षा त्याच्या  आतच आपण बाहेर जावं , हे बरं. पुढे नक्की काय 
होणार याचा त्याला  अंदाज नव्हता. असो. अशा रीतीने त्यांचा दिवस आता चांगला गेला. कारण रमेशचे विचार आता स्थिर झाले  होते. एका 
गोष्टीत मात्र तो गोंधळून गेला  काकांना भेटायला जावं की नाही हे त्याला कळेना. दिवसभरात निलूशी गप्पा  झाल्या पण तिला आपल्याबद्दल 
काहीतरी पूर्वग्रह असावा असं त्याला वाटलं. काही  घटनांवर त्यांचे वादही  झाले.  म्हणजे आईचं जाणं, काकांचं जेलमध्ये जाणं अशाच इतर 
घटनांवर तिला रमेशचा दृष्टिकोन पटला नाही. तिची फक्त एकच तक्रार होती की फारच लवकर आणि लांबचं स्थळ पाहून तिचं लग्न लावलं 
होतं. आणि सासरी तिला झालेला त्रास तिच्या न येण्याला कारणीभूत झाला. पण रमेश म्हणाला, " तू नाहीतरी पहिल्यापासून आखडूच होतीस. " तिला ते आवडलं नाही. तिच्या मते आपण दोघांनी काकांना भेटायला जायला  हवं. ती म्हणाली, " काही का असेना, ते आपले वडील आहेत.  
त्यांनी काही ना काही तरी आपल्यासाठी कष्ट घेतले आहेत. आपण इतकंही तोडून वागून चालणार नाही. "   अर्थातच त्यांच्यापैकी कोणीच 
काकांना भेटायला गेले नाही. नीताला काळजी वाटली आता आपल्याला भेटायला जावं लागतं की काय. पण तसं काहीच  झालं नाही. काकांबद्दल दुःख करावं असं त्यांच्यापैकी त्यांच्या त्यांच्या वैयक्तिक कारणांमुळे कोणालाच वाटलं नाही. त्यामुळे रात्री बाहेर जेवायला जाण्याचं 
ठरलं.........................

                                        डॉक्टर रामनाथला मारून मिस्चिफ बाहेर तर पडला. पण जायचं कुठे, त्याला समजेना. रात्रीची वेळ. तरीही 
रहदारी होतीच. मुंबईच ती. इथे दुसरं काय असणार? कुठे जायचं हा प्रश्न त्याला पडणं स्वाभाविक होतं. ना त्याला कुटुंब होतं, ना ठेवलेली 
बाई होती, ना कुणी नातेवाईक. तो थोडावेळ असाच उभा राहिला. हाताचं ड्रेसिंग नुकतंच झाल्याने त्याला हात फारसा वापरता येत नव्हता.  
नशीब तो डावा हात होता.  खिशातल्या पिस्तुलात आता फक्त तीन गोळ्या उरल्या होत्या. पहिल्यांदी आपल्याला गोळ्यांची सोय करायला हवी. पण कोणाकडे जाणार?  आत्तापर्यंत किशा सगळी सोय करीत असे. दुसरा म्हणजे गुड्डी. साल्या या लांड्यांची काहीतरी कनेक्शनस असणार , हे नक्की. पण गुड्डी कुठे  उलथला होता , कोण जाणे .  त्याने मनातल्या मनात गुड्डीला शिव्या घातल्या. अचानक त्याला माय डियर बारच्या मालकाची आठवण झाली. तो बऱ्याच वस्तूंची तस्करी करीत होता. त्याच्याकडे आपल्याला नक्कीच मदत मिळेल याची त्याला आशा वाटू लागली. पण तिकडे  जायचं म्हणजे सूर्याच्या ऑफिसच्या विभागात जावं लागेल, आणि आता तिथे पोलिसांचा वॉच असणारच. पोटात भूकही लागली होती. तेवढ्यात त्याच्या खिशातला मोबाइल वाजू लागला. त्याने पँटच्या डाव्या खिशातला मोबाइल उजव्या हाताने कसातरी खेचून काढला. खिसा बाहेर लोंबू  लागला. कंटाळून जाऊन त्याने "कौन, " असं विचारलं. तो कधीही हॅलो म्हणत नसे आणि स्वतःचं नावही सांगत नसे. पलीकडच्या माणसाचा  आवाज त्याला ओळखीचा वाटला. " गुड्डी बोल राहा हूं....... " असं म्हटल्यावर त्याने विचारले " अरे ए बनपाव किधर है तू? "     मग गुड्डिने  त्याला  दबक्या आवाजात रंडीखान्याचा पत्ता सांगितला. मिस्चिफ येतो म्हणाला. पण त्याला विचार करावासा वाटला. पोलिस त्याच्याही मागे  असणार. लहानश्या बिळात एकच उंदीर राहू शकतो याची जाणीव झाल्याने म्हणा, किंवा त्याच्यामुळे आपण पोलिसांना आयते सापडू असे वाटून त्याने सध्या न जाण्याचे ठरवले. समोरच एका उडप्याचं हॉटेल होतं. तिथे तो शिरला. ते बंद होत होतं. तरीही त्याने मिस्चिफची ऑर्डर घेतली.  म्हणाला, " अब बंद करनेका टाइम है. अभी जो बचा है वही दे सकता हूं. सिर्फ इटली सांबर है. " मिस्चिफने मान डोलवली. बाकीची टेबलं  अण्णाचा नोकर एकावर  एक उपडी घालीत होता. लवकरच त्याच्या  टेबलावर इडली सांबार ठेवलं गेलं. त्याने ते अधाशासारखं खाल्लं. आणखीन मागवलं. एका मागून एक दोन तीन प्लेट  खाल्ल्याचे पाहिल्यावर अण्णाने त्याला विचारलं. " बाहरसे आया क्या? लगता है पूरा  दिन  घूमनेमे निकल गया. "   त्याच्या उत्तरावजा प्रश्नाला उत्तर न देता, मिस्चिफ त्याला म्हणाला, " अण्णा दो दिन रह सकता है क्या? गाडी  मिस हो गया. दुसरा टिकट मिलनेमे देरी होगी...... " बोलणं अर्धवट सोडीत मिस्चिफने अण्णाच्या चेहऱ्याकडे पाहिलं. अण्णाने एकदा  अवेळी आलेल्या गिऱ्हाईकाकडे प्रथमच निरखून पाहिलं. कपाळावर घामाने चिकटलेले केस त्याखालच्या तोकड्या भुवया आणि धमकीवजा  आवाजाला साथ देणारे धोकादायक डोळे पाहून तो जरा चाचरला. आपला संशय आल्याचं मिस्चिफला कळलं. मग थोडंसं हसून तो म्हणाला,  "अपनेको चेन्नई जाना है. "     हे ऐकल्यावर अण्णाची कळी खुलली. "ऐसा बोलो ना, रह जाव बेशक लेकीन दो दिन तकही, अपून एकदम चालक आदमी , (मिस्चिफला माहिती होतं, असे लोक क्वचितच चालाक असतात) अपून किसीभी अजनबीको रखता नही  , फिरभी आप चेन्नई जानेवाला , इसलिये चलेगा. आओ "   असं म्हणून  तो मिस्चिफला भटारखान्यातून  अर्ध्यामाळ्यावर असलेल्या धान्याच्या रुममध्ये घेऊन गेला. देको, इधर ये बेड, तुम यूस करो. गद्दा उधर,  तुम्हारा औरत चेन्नईमे? "   असं त्याने त्याला विचारले. सध्या आहे तेच नाटक वठवण्याचे मिस्चिफने ठरवले. आणि म्हणाला, " हम बांगला,  हमारा औरत मद्राशी ".   असं म्हटल्यावर अण्णाला प्रेमाच  भरतं आलं. त्याने काम करणाऱ्या वेटरला बोलावले. " येन्री  मुर्गन, इधर आव ".  मग त्याने मुर्गनला त्याच्या भाषेमध्ये सुचना दिल्या आणि आपल्या पाव्हण्याची काळजी घेण्यास सांगितले. आणि पुन्हा पुन्हा मिस्चिफसमोर झुकून तो निघून गेला. या अण्णाकडे नुसतं राहून  चालणार नाही, काहीतरी खटपट केली पाहिजे. म्हणजे  कोणी आपल्याला लपवू शकेल असा माणूस शोधून काढला पाहिजे  नाहीतर देशाबाहेर जायला हवं. त्याला एकदम माय डियर बारच्या मालकाची आठवण झाली. सॅमसन त्याचं नाव. तो ज्यू होता. एकदम  मख्खीचूस. पैसे देणं हा प्रकार त्याला जन्माला आल्यापासून माहीत नव्हता.  असल्या माणसाकडून कितपत  मदत होईल याची शंकाच होती. पण त्याचे अंडरवर्ल्ड मध्ये संबंध होते.   पेरियरकडे गेलं तरी चालेल, पण त्याने ठेवून घेतलं पाहिजे. या किक्लात काही अर्थ नाही. आणि आता तर तो बाराच्या भावात गेला. उद्या उठल्यावर काय  ते ठरवू असं म्हंटलं आणि तो दिलेल्या रुममध्ये गादीवर आडवा झाला. दोन दिवसांच्या धडपडीने त्याला चांगलाच थकवा आला होता. त्यातून ही जखम.  गंभीर  नसली तरी लवकर बरी झाली पाहिजे. आता कोणत्या डॉक्टरकडे जाणार, हा प्रश्नच होता. अचानक त्याला ताप असल्यासारखं वाटू लागलं. त्या ग्लानीमध्ये त्याला झोप लागली.   पहाटे साडेचार पाचच्या सुमारास त्याला जाग आली ती खोलीत कोणीतरी  काहीतरी सरकवीत आहे या आवाजाने. त्याचा हात सावधपणे पिस्तुलावर गेला. त्याच्या गादीच्या पायथ्याशी कोणीतरी  उभं होतं. तो होता  अण्णाचा वेटर. पाहुण्याला त्रास होऊ नये म्हणून त्या बिचाऱ्याने लाइटही लावला नाही. अण्णा नाराज व्हायचा. त्याला आचाऱ्याला देण्यासाठी धान्य पाहिजे होतं. तो मुरुगन होता. जे पाहिजे ते जिन्नस घेतल्यावर तो गेला. खाली असलेल्या भटारखान्यात माणसांचे आवाज येऊ लागले.  आता मिस्चिफची झोप उडाली होती. तसं त्याला आता बरं वाटत होतं. रात्री खिशातल्या कुठल्याशा गोळ्या घेतल्यावर ताप गेला होता.  तो अंथरूणावर उठून बसला. तोंड धुऊन तो फ्रेश झाला. खाली उतरला. त्याला मुरुगनने चहा आणि बिस्किटं दिली. अचानक त्याचा मोबाइल  वाजला.  गुड्डीचा फोन होता. तो थोडा भेदरलेला दिसत होता. "अरे यार मेरेको पैसेकी सख्त जरुरत है. मौसी बहोत पीछे पडी है, वरना पुलिस  मेरेको पकड लेगी. "   मिस्चिफ म्हणाला, " मेरे जेबमे बैंक है क्या.? एक काम कर तू तेरे लिये पैसा ढूंढ राहा है तो  मेरे लिये भी ढूंढ. मै भी कही छुपना चाहता हूं. "   त्यावर गुड्डीने शिवी दिली, " मक्कार कहींका. दरिंदर, झूठा. " फोन बंद झाला. तो परत आपल्या बिछान्यावर पडला. सॅमसनचा  नंबर मिळतो का तो शोधू लागला. त्याला  एक अनोळखी नंबर सापडला. तो त्याचा  असण्याची शक्यता होती. पण अनोळखी नंबरवरून पोलिसांना आपला  माग लागला तर? हा एक  गंभीर प्रश्नच होता. मग त्याने खाली जाऊन अण्णाच्या फोन वापरण्याचे ठरवले. आज रात्री मात्र त्याने गुड्डीकडे जायचं ठरवलं. पाहू तो आपल्यासाठी काय करतोय ते. अजून सकाळचे  सात वाजत होते. नुसता वेळ घालवणं कठीण  होतं. तो थोडा अस्वस्थ झाला. रिझर्वेशनच्या नावाखाली बाहेर जाता येईलच. ह्या अण्णालाही पैशाची हाव असणारच तीही व्यवस्था केली पाहिजे. म्हणजे, पुन्हा काहीतरी  टपोरीपणा करणं भाग आहे. सध्या पैसे कोठूनही मिळण्याची शक्यता नाही. पण त्याला एकदम विठालालची आठवण झाली. तो कुठेतरी  बांद्र्याला होता.  
                                        त्याने सापडलेल्या अनोळखी नंबरवर फोन करण्याचं ठरवलं. हळू हळू दहा वाजायला आले. पोटात भूक बोंब मारीत होती. आता त्याला इडली सांबार, किंवा इतर कोणताही शाकाहारी नाश्ता नको होता. नाश्ता त्याला जेवणासारखा पाहिजे होता.  तोही मांसाहारी. खाली उतरल्याबरोबर अण्णाने त्याला गाठले. " रीसर्वेशन करने जा राहा है क्या?, थोडा नाश्ता करके जाओ. " असं  म्हटल्यावर
त्याने परत दाक्षिणात्य पद्धतीचा नाश्ता केला. मग त्याने अण्णाला विचारले, " एक फोन कर सकता हूं? " अण्णासमोर अनोळखी नंबरवर बोलायचं ते जपून बोलायला हवं. हे लक्षात  ठेवून त्याने तो नंबर लावला. पलीकडून माय डियर बार असा आवाज आला. सॅमसनचा आवाज 
ऐकून त्याने " दस बारा पत्थर  है.  " सॅमसनला ती सांकेतिक भाषा वाटली. कारण त्याला माल विकण्यासाठी  येणारे फोन
असेच होते. पण इथे पार्टी कोण माहीत नव्हते. त्याला हे नवीन नव्हते. सांगणारा कधीच नाव सांगत नसे. थोडा विचार करून सॅमसन म्हणाला, " रात दस बजे आओ, फिर देखते है" फोन बंद झाला. तरीही अण्णाने विचारले. " ये पत्थर क्या चीज है.? "   प्रसंगावधान राखून मिस्चिफ म्हणाला " अरे अपना यार है, सिधी बोली नही समझता. " मै जरा बाहर जाके  आता हूं. "   त्याने बरोबर काहीच आणले नव्हते.  त्यामुळे
जाताना नेण्याचा  प्रश्नच नव्हता. पण एखाद हलकी ऍटॅची विकत घेतली पाहिजे,  म्हणजे अण्णाला संशय येणार नाही. तरीही अण्णाला शंका 
आली. "अरे तुम्हारे पास सामान नही क्या? " मिस्चिफने तत्परतेने उत्तर दिले, " वही तो लाने जा राहा हूं. " जास्त बोलायला वेळ न देता तो 
बाहेर पडला. अण्णा त्याच्याकडे संशयाने पाहतं राहिला. हा आलाच नाही तर?   त्याच्या डोक्यात आले. पण आता उशीर झाला होता. तो फार चालाक होता ना.  पण त्याने चूक केली होती. तसा अण्णा हुशार होता. त्याने मिस्चिफने डायल केलेला नंबर कॉलर आय डी वर पाहिला व 
डायरीत टिपून ठेवला. आपल्याला गरज पडली तर ह्या नंबरवर संपर्क करता येईल आणि मिळाले तर  पैसेही मिळतील अशी आशा त्याला होती. त्याने बाहेर जाऊन खरोखरीच एक लहानशी ऍटॅची विकत घेतली. विक्रेत्याला त्याने जास्तीत जास्त कागद आत भरायला सांगितले.  
कुलूप लावले आणि तो बाहेर एका नॉन व्हेज हॉटेलमध्ये जेवायला गेला. नक्की  आता दुपारचा वेळ कसा काढायचा त्याला कळेना. जास्त बाहेर फिरणं धोक्याचं होतं. कोणी ओळखलं तर? तसंच अण्णाकडे रात्र काढणंही. आधी सॅमसनकडे जाऊन  मग गुड्डीकडे जाण्याचं त्याने 
ठरवलं. मग तो दुपारच्या एका सिनेमाच्या शोला जाऊन बसला. त्याला सिनेमामध्ये कोणताच चार्म वाटला नाही. एक तर इंग्लिश सिनेमा. त्यात भाषा समजण्याचा प्रश्नच नव्हता. बहुतेकांना ती समजत नाहीच. कथा तर दूरच. फक्त  गोरे दर पंधरावीस मिनिटांनी बाईबरोबर कशी 
मजा करतात हेच पाहण्यासारखं असतं. त्याला एकदम त्याच्या आयुष्यात पहिली आलेली मुलगी आठवली. आली म्हणजे, त्याने आणली होती. तेव्हा तो असेल जेमतेम पंचविशीचा. शिक्षण हा प्रकार घेण्यासाठी असतो हे त्याला कधी समजलंच नव्हतं. त्यामुळे शाळेत संपर्कात आलेल्या 
एका मुलीला त्याने सुरा दाखवून प्रथमच मजा केली होती. तिचा तो घाबरलेला चेहरा त्याला आठवला. जिवाच्या भीतीने तिने संबंधाला  दिलेली मंजुरी त्याला प्रेम वाटलं. पण त्याने आपली इच्छा भागवून घेतली. पुढे वेगवेगळ्या टोळ्यांमध्ये त्याची  ही सोय आपसूकच होत आली.  
असो. तो कंटाळून थिएटरमधून बाहेर पडला. दुपारचे जेमतेम तीन वाजत होते. आता अण्णाकडे गेलं पाहिजे. त्याला आज जरी नाही तरी उद्या 
पैसे दिलेच पाहिजेत. तो  हॉटेलात आला. अण्णा कुठे  उलथला होता कोण जाणे. त्याचा तो  मुर्गन की फुर्गन होता तो कौंटरवर बसला होता. तो ओळखीच हसू हसला. आणि हिंदीत म्हणाला,  " काना कायेगा? " मिस्चिफने मानेनेच नाही म्हटले. मग हातातली वजन नसलेली  ऍटॅची
सांभाळत त्याच्या खोलीत गेला. विठालालला शोधणं जरूरीचं आहे. गुड्डी त्याचा पत्ता नक्कीच सांगू शकेल. गुड्डीला भेटल्यावर बऱ्याच गोष्टी 
सोप्या होतील. रात्री नऊ वाजताच त्याने सॅमसनला भेटायचं  ठरवलं. त्याने लाख दहा वाजता यायला सांगितलं. म्हणजे तेव्हाच गेलं पाहिजे 
असं थोडंच आहे? पैशासाठी त्याला पिळलं तर नक्कीच काहीतरी निघेल आणि पिस्तुलाच्या गोळ्याही मिळवता येतील.   मग तो जरा पहुडला. त्यात दोन तास गेले. संध्याकाळ होत आली.  अचानक त्याला बिछान्यावर आजचा पेपर पाहायला मिळाला. पहिल्याच पानावर डॉक्टर रामनाथच्या खुनाची बातमी होती. पोलिसांना त्या सिंध्याने मिस्चिफचे वर्णन दिले होते. पोलीस लवकरच त्याचं चित्रं काढून सगळीकडे प्रसिद्ध करणार असल्याचेही त्यात म्हटले होते. म्हणजे आता तसं दिवसा फिरणं धोक्याचं होतं. अण्णाने पेपर वाचला नसावा. त्याला मराठी येत नसावं. पण त्याच्या भाषेतही पेपर निघत असणार. सावधपणानेच सगळं करावं लागेल.  
                                                          त्याने  कसातरी सात वाजेपर्यंत वेळ काढला. मग जाण्याच्या तयारीत त्याने पिस्तूल व्यवस्थित  ठेवले.
आत  तीनच गोळ्या होत्या. सध्या तरी ऍटेची बरोबर नेण्यात अर्थ नाही. पण पैसे मिळाले तर? त्याने मुर्गन की फुर्गन होता त्याच्याकडे एक 
प्लास्टीक पिशवी मागण्याचे ठरवले. त्याने काळजीपूर्वक सगळीकडे एकदा पाहिलं. आपला काही माग लागेल असं त्याला दिसलं नाही. समजा जरी परत यायचं नसलं तरी हरकत नाही. आपण सडे असलेले बरे. ऍटॅचीबद्दल त्याला कोणतीच ऍटॅचमेंट नव्हती. ती तशीही उद्या तो परत नेणार नव्हता. काहीतरी निमित्त काढून तो बाहेर जाणार होता आणि येणारच नव्हता. त्याला एक दोन प्लास्टिक पिशव्या तिथेही सापडल्या. पण त्या पारदर्शक होत्या. तरीही त्याने त्या खिशात कोंबल्या. आता त्याचा हात दुखण्याचा थांबला होता. डॉक्टरला त्याला मारणं भाग होतं. दादा 
गेल्यापासून सगळेच स्वतंत्र झाले होते. कोणामध्येही टोळीचा असा बंध राहिलाच नव्हता. मग स्वतःचं पाहणं आलंच. डॉक्टर तसा फारसा सहकार्य करणारा वाटला नाही. असो. त्याने निष्कारण या गोष्टीवर डोकं न खाण्याचं ठरवलं. मग तो जिना उतरून खाली आला. जिना कसला एक जुनाट शिडीच होती ती. हॉटेलमध्ये बऱ्यापैकी गर्दी होती. अण्णाची गिऱ्हाइकी चांगली होती. फार  थोडी टेबलं रिकामी होती.  
अण्णा काउंटरवर पैसे गोळा करण्यात मग्न होता. त्याने मिस्चिफला खाली उतरताना पाहिलं होतं. अण्णाची नजर नेहमी भिरभिरत असायची.  
त्यामुळे लांबून येणाऱ्या माणसालाही त्याने पाहून घेतलेलं असायचं. पण तो दाखवीत नसे. मिस्चिफ एका रिकाम्या टेबलाजवळ बसला. अण्णा मोकळा झाला की तो त्याला सांगून बाहेर पडणार  होता. त्याने काहीतरी वेळ जावा म्हणून खायला मागितलं. अण्णाने ते पाहिलं, पण तो काही बोलला नाही. अर्थातच मुर्गन ने बिल दिलं नाही. आठ वाजायला आता पाच मिनिटं होती. तो उठला. अण्णाच्या जवळ गेला. आणि हळू आवाजात म्हणाला, " अण्णा मै अभी जा राहा हूं. तुमको पैसाभी तो देना है.  रातको देरी होगी. दरवाजा खोलना.  " अण्णा तत्परतेने म्हणाला, " अय्यो, ये तो मुर्गन देखेगा. मै तो घर जाता हूं., फिरभी जलदी आना..... " पुढेही त्याने बोलण्यासाठी तोंड उघडलं, पण विचार रद्द केला असावा आणि त्याच वेळेला  हॉटेलच्या पायऱ्या चढत रमेश आत शिरला. त्याच्या मागे निलू, नीता, श्रेया आणि सौरभ होते. त्यांना अण्णाने वडक्कम केले. रमेशला त्याने  अदबीने रिकामे टेबल दाखवले. त्यात अडकलेला अण्णा पाहून मिस्चिफने पटकन पायऱ्या उतरायला सुरुवात केली. थोडक्यात चुकलं, नाहीतर त्याचा नीताला धक्का लागला असता. तिच्या ते लक्षात आलं. म्हणून तिने चिडून त्याच्याकडे पाहिलं. आणि ती आत शिरली. मग तिला अचानक हा चेहरा कुठेतरी पाहिल्याचे आठवले. तिला रात्री घरी आलेल्या तिघांपैकी एक जण होता. तिने उत्तेजित होऊन रमेशला सांगितले.  पण त्याने "अगं असे चेहऱ्यासारखे  चेहरे बरेच दिसतात ग. कधी कधी भासही होतो. " त्याचा विश्वास नाही पाहिल्यावर ती थांबली. लवकरच  रमेशने ऑर्डर दिली.......... मिस्चिफ बाहेर पडल्या पडल्या लवकरात लवकर रस्त्याच्या अंधाऱ्या भागातून चालू लागला. त्याला आता सूर्याच्या ऑफिसच्या जवळच जायचं होतं. बस न पकडता त्याने टॅक्सी केली. बसमध्ये बरेच लोक असतात. कोणी त्याचं वर्णन वाचलं असलं  आणि ओळखलं तर? या भीतीने तो टॅक्सीत बसला. त्याला साठेमामा माहीत नसले तरी एखादा साठेमामांसारखा निघायचा. नऊ वाजायला  आले. त्याने टॅक्सी जरा लांब  थांबवली. आणि तो फुटपाथवरच्या अंधाऱ्या भागातून चालू लागला. समोरच्याच फुटपाथवर सूर्याचं ऑफिस होतं. तिथे एक दोन हवालदार बसले होते. ते आता सील केलेलं दिसत होतं. थोडा पुढेच असलेला "माय डियर बार" ची निऑन साइन चमकत होती तो सरपटणाऱ्या प्राण्यासारखा हळूच आत शिरला. त्याचं येणं कोणीच पाहिलं नव्हतं. सॅमसन कौंटरवर गिऱ्हाईकांकडून पैसे  घेण्यात गुंतला होता. बारमध्ये अर्धा अंधार असला तरी कौंटरवरच्या मंद दिव्याच्या प्रकाशात सॅमसनचं टक्कल चमकत होत. बहुतेक टेबलं भरलेली होती.  कोपऱ्यातल्या टेबलाकडे तो गेला. आणि अत्यंत सावधपणे आपले डोळे झोपल्यासारखे करून बसून राहिला. वेटर आला. पण त्याने ऑर्डर देण्याऐवजी " मॅनेजरको बुलाव " असे म्हटले. तरीही वेटर म्हणाला, " मॅनेजर बिजी है. मै ऑर्डर लेगा. " मग त्याने खिशातले पिस्तूल बाहेर  काढून नुसतेच रुमालाने साफ केले. ते पाहून वेटर हादरला. तो तडक सॅमसनकडे गेला. सॅमसनपण चमकला. तो वेटरला कौंटर सांभाळायला सांगून शेवटच्या टेबलाकडे गेला. मिस्चिफने मान वर केली. तशी तो म्हणाला, " तुम हो क्या. इतना नाटक करनेकी क्या जरूरत है. वैसेही बुलाता तो आ जाता मै. " पण सॅमसनचे डोळे थंड होते. त्याने मिस्चिफला ओळखले. तो समोर बसला.  म्हणाला "कौनसे पत्थर बेच राहा है  तू? "       त्यावर विचार करून मिस्चिफ म्हणाला, " देख मेरेको पैसेकी और पासपोर्ट विजाकी सख्त जरूरत है, कया करता है? जल्दी बोल पुलिस मेरे पीछे है"   ....... " इसलिये सॅमसन याद आया क्या? " असं खवचट पणे तो म्हणाला.   सॅमसन थोडावेळ थांबून मिस्चिफची प्रतिक्रिया न्याहाळीत म्हणाला, " अभी मै पुलिसको बुलावू तो? तू वाँटेड है. डाक्टर रामनाथका मर्डर किया है तुमने
समझे? ज्यादा से  ज्यादा एक ड्रिंक मोफत दे सकता हूं. पी ले और वट ले. "   मध्ये काही काळ घालवणं  जरूर होतं........ म्हणून सॅमसन उठू लागल्यावर मिस्चिफ म्हणाला, "  देख मार्थाका तुमने क्या किया ये मै पुलिसको बता दूंगा, सोच ले ब्रदर. मर्डरका पाप तेरे उपर है. और मेरे बारेमे पुलिसको खबर करनेके लिये तू जिंदा रहना जरूरी है  " मग मिस्चिफने उगाचंच पिस्तुलाचं तोंड त्याच्याकडे वळवलं....... आणि म्हणाला, " देख तीनही गोली है. एक कम होगी तो मुझे जीना मुष्किल होगा. " .......उठलेला सॅमसन पुन्हा बसला. खरंतर तो जुनं सगळं विसरला होता. सात आठ वर्ष झाली होती. मार्थाच्या  डेड बॉडीची विल्हेवाट लावायला मिस्चिफने पण मदत  केली होती. या आठवणीने त्याची बेपर्वाई थोडी कमी झाली.  ..... खालच्या मानेनेच त्याने विचारले, " कितना चाहिये?.... " जिंकल्याचं समाधान चेहऱ्यावर  आलेला मिस्चिफ म्हणाला, " पांच., पासपोर्ट, विजा, गोली और विठालाल का पता. "...... मग मात्र वैतागून सॅमसन म्हणाला, " पापकी बात तुम कर राहा है?  तुम्हे नही लगता तुम बहोत ज्यादा बात कर रहे हो. मै पांच दे राहा हूं और पासपोर्ट विजा करनेवालेका पता, और गोली भी दे राहा हूं. विठालाल से  मेरा कोई वास्ता नही. ठीक है तो बोल, वरना बोल दे पुलिस को. "     ....... यापेक्षा या ज्यू कडून जास्त अपेक्षा करण्यात अर्थ नाही हे  त्याला जाणवले. मग तो म्हणाला, " चल निकाल, "     मग सॅमसन उठत म्हणाला, " बैठना पडेगा थोडा टाइम. काउंटरकडे जाता जाता याला कसा अडकवावा याचा तो विचार करीत होता.  
 

                                                                                                                                (अंतिम भाग ७ पुढे चालू. )
कथा
प्रतिभा