टाचक्या टिचक्या जागेत किती वेळ पडून राहणार ? गुड्डीला येऊन आता दोन दिवस होत
आले. खरंतर आल्याच्या  दुसऱ्या दिवशीही तो भीतीने
खोलीबाहेर पडला नाही
. तो
फक्त अधूनमधून खिडकीतून
बाहेर
डोकवी.
आणि एखाद
दुसरा हवालदार दिसला
तरी, लहान मुलं
घाबरतात , तशी खिडकी
बंद करी.
तसंही त्या रस्त्यावर
बघण्यासारखं काहीच नव्हतं.
जिकडे पाहावं तिकडे धंद्याकरिता उभ्या
असलेल्या पोरी, दलालांची
भांडणं, त्यांनी केलेली
गिऱ्हाईकाची रस्सीखेच, सडलेल्या
पानाच्या गाद्या , भसाड्या आवाजात
लागलेली अचकट  विचकट
गाणी आणि
ती वाजवणारी भिकारडी
हॉटेलं. त्याच्या मनात
आलं इथे
असं कोणतं मोठं गिऱ्हाईक
येत असणार ? ह्या मावश्या
इतक्या मिजास करतात
ती कोणाच्या जोरावर ? दादाला नक्की
किती पैसे मिळत होते कुणास ठाऊक . काहीही
असलं तरी
त्याला या वातावरणाचाच
आधार होता. मधेच त्याला
लपवणाऱ्या मावशीकडून खाना
 आला होता. बेचव
जेवण त्याने घशाखाली
ढकललं.
तो  संध्याकाळ  होण्याची
वाट पाहत
होता. म्हणजे जमलं
तर खाली
उतरायला बरं. पण तसं झालं नाही . संध्याकाळ झाली
. तो
निघाला. पण जवानी मावशीने त्याच्यावर
नजर ठेवायला सांगितलेल्या पठाणाने त्याला
अडवले.  " ऐ, सुव्वरके
बच्चे,  जानेको मना
है तेरेको. चल
अंदर. "
  तसा तो
घाबरट होता. तो पुन्हा आत
आला. रागाने त्याने बाजूच्याच
कमऱ्यात असलेल्या मौसीकडे
दाद  मागण्यासाठी जायचं
ठरवलं. पण न जाता तो स्वस्थ बसला. तिने
उरलेले पैसे मागितले तर ? ...आपण पहिल्यापासून भित्रट
, असं
त्याच्या
मनात आलं. त्याला एकदम
आब्बाजानची आठवण झाली.
ते म्हणायचे, " तेरेमे
हुन्नर नही है बेटा , तेरा ये जनानी चेहरा
देखकरही कोई रहम करेगा तो करेगा, वरना
जिंदगी हराम हो जायगी."  आता त्याला
ते खरं
वाटू लागलं. आपण अगदीच
पुचाट आहोत. आता
फक्त "मिस्चिफ आया तोही कुछ हो सकता है. " असं तो आत्तापर्यंत
तीन चार
वेळा तरी
म्हणाला असेल. संध्याकाळने
तो विभाग
रंगवला. दिव्यांच्या रंगीत प्रकाशात
आकाशातल्या चांदण्यांचं स्वरूप आलं. गुड्डी
पुन्हा खिडकीतून डोकवू
लागला. त्याच्या मनात
आलं साला
आपण आणि
या रांडांमध्ये काय
फरक आहे
? आपणही आज खिडकीतच उभे आहोत. चुकून आपणही
धंदा करतोय असा
समज होऊन
एखादा पुरुषाचा शौकीन
आला तर
पंचाइत व्हायची. म्हणून
तो बाजूला झाला. असला प्रकार त्याने ब्लू फिल्ममध्ये पाहिला होता.
पळाल्यापासून मजा अशी करता आली नव्हती.