"समीर, उठ लवकर, प्रॅक्टीकल आहे केमेस्ट्रीचं...ऊठ लवकर" योग्या माझ्या कानाजवळ केकाटत होता. मी तसा जागाच होतो. म्हणजे झोपच लागली नव्हती रात्रभर. दुसऱ्या दिवशी प्रॅक्टीकल म्हटल्यावर मला आदल्या दिवशी झोपच लागत नसे. कशी लागणार? प्रॅक्टीकलला नेमकी माझ्यासोबत एक मुलगी असायची. त्यातही ती होती कुडी पंजाबन - उंच, गोरीपान, तगडी असं तिचं व्यक्तिमत्त्व होतं. आणि सगळ्यात मोठ्ठा प्रॉब्लेम म्हणजे ती फाड-फाड इंग्रजी बोलायची. दुसरा डोक्याला ताप म्हणजे ती कायम जीन्स आणि टी-शर्ट मध्ये यायची. आता अशी मुलगी जर इतक्या तंग कपड्यांमध्ये येऊन तुमच्यासोबत २ तास प्रॅक्टीकल करणार असेल तर काय डोंबलं लक्ष लागणार आहे त्या प्रॅक्टीकलमध्ये! २ तासात मी अक्षरशः नेस्तनाबूत होऊन जात असे.

... म्हणजे तू हसल्यावर मीही हसणं... तुझे अश्रू माझ्या डोळ्यांच्या पळवाटेनं बाहेर काढण्याचा भाबडेपणा... तुझ्या आवजातला गोडवा कान भरून पिऊन घेणं... मित्रमैत्रिणींबरोबर गप्पा मारताना तुझ्या नुसत्या उल्लेखानंही लाजाळूच्या पानांसारखं संकोचून चेहऱ्यावरची लाली झाकण्याची केविलवाणी धडपड... तुझ्या आजूबाजूलाच असण्याच्या जाणिवेवर माझा प्रत्येक श्वास सांभाळणं... आणि ती कसरतही अपुरी की काय म्हणून तू नसतानाही तुझ्याशी फोटोंमधून, शब्दांमधून, चित्रांमधून बोलणं... प्रत्येक गाण्यातून फक्त तुलाच गुणगुणणं... आणि त्याचबरोबर...