पुण्यातील सवाई गंधर्व संगीत महोत्सव यंदा आगळावेगळा ठरला. रविवारी चक्क "स्वरभास्कर' पंडित भीमसेन जोशी यांनी आपल्या गायनाने रसिकांना मंत्रमुग्ध केले. या संदर्भात ई-सकाळने केलेले ऑडिओ आणि व्हिडिओ समस्त मनोगतींना खालील लिंकवर पाहता येतील.

परवा मी आमच्या संपूर्ण कुटुंबासमवेत 'साडे माडे तीन' हा मराठी चित्रपट सिटी प्राइड, कोथरूड येथे पाहिला. अडीच तास मस्त मनोरंजन देण्यात हा चित्रपट यशस्वी ठरला आहे. जरी 'चलती का नाम गाडी' या जुन्या हिंदी चित्रपटाची बऱ्यापैकी नक्कल असला तरी एक सुखावह मराठीकरण केलेला अंकुश चौधरी आणि सचित पाटील या दिग्दर्शक जोडगोळीचा हा पहिला चित्रपट चित्रपटगृहात हास्यकारंजी उडविण्यात यशस्वी ठरतो. नेटकी आणि आटोपशीर पटकथा, चांगला अभिनय, चुरचुरीत संवाद, ताजे संगीत, नवीन नृत्य-संयोजन आणि योग्य प्रमाणात वापरलेला मनोरंजनाचा मसाला या खुमासदार रेसिपीमुळे साडे माडे तीन प्रेक्षकांची वाहवा मिळवून जातो.

हे लेखन माझे नाही.

सर्वप्रथम सांगायचे म्हणजे, राजकाराणाशी आजपर्यंत माझा फारसा संबंध कधीच आला नाही. बातम्या वाचायच्या आणि 'आपल्याला त्याचे काय' हे म्हणायचे, हीच भूमिका कायम होती. पण सध्या गाजत असलेल्या 'गुजराथ २००२- एक सत्य' ह्या तेहेल्काच्या संशोधनाचा एक व्हिडिओ सहज बघितला. आणि त्यात इतकी भयानक आणि कीळसवाणी द्रुश्ये दाखवली होती, की माझ्या मनाची शांतीच नष्ट झाली. आज ४-५ दिवसांनी सुद्धा त्याचा परिणाम जात नाही. म्हणून हा लेखन प्रपंच.

अमेरिकेत येऊन त्यातही न्यूयॉर्कमध्ये राहून नायगारा पाहिला नाही असा माणूस मिळणं कठीण. मी बाहेर फिरून आलो तरी जवळचं नायगारा होण्याचा काही योग येत नव्हता. शेवटी एकदाचा तो मणिकांचन की दुग्धशर्करा की काय म्हणतात तो योग आला. पुन्हा एकदा चायनाटाउनच्या चिनी व्यावसायिकांच्या ताब्यात स्वतःला देऊन मोकळे झालो. नेहमीप्रमाणे या चिनी हातावर डॉलर टिकवताना अशी एकही भारतीय कंपनी नाही याची यथासांग खंत वगैरे वाटली. पण नायगारा या शब्दाभोवतीची जादू अश्या तात्पुरत्या खंत वगैरेला मागे टाकून चैतन्याचं वारं अंगात भिनवून गेली. 'नायगारा'.... माझ्यासाठी जादुई शब्द होता. हा धबधबा प्रत्यक्ष पाहणं ही अनेकदा कल्पलेली गोष्ट होती.

घटस्फोटात पतिपत्नी एकमेकांविरुद्ध तर जातातच पण तसे करून त्यांचे वेगवेगळ्या ठिकाणी राहणे हे निसर्गाविरुद्धही जात असल्याचे शास्त्रज्ञांना दिसून आलेले आहे!

अमेरिकेतच नाही तर चीनसारख्या विकसनशील देशातही धार्मिक बंधने असूनही घटस्फोट वाढत आहेत. त्यामुळे पाणी जागा आणि ऊर्जा ह्यांचा वापरही वाढत आहे. नवे घर बांधले की आत कमी माणसे असली तरी बांधकामाची संसाधने आणि जागा काही कमी लागत नाही. हवा तापवायला, थंड करायला इंधन लागतेच. घरात दोन माणसे असोत वा चार फ्रीज तितकीच ऊर्जा खातो. २००५ मध्ये एकट्या अमेरिकेतच घरे नांदती राहिली असती तर ७३ अब्ज किलोवॉट तास वीज आणि ६२७ अब्ज गॅलन पाणी वाचले असते. अमेरिका, ब्राझील, कोस्टा रिका, इक्वाडोर, ग्रीस, मेक्सिको द. आफ्रिका, ह्या देशांमध्ये ९८ ते २००२ दरम्यान सगळे संसार सुखाने नांदले असते, तर ७४ लक्ष घरे कमी बांधली गेली असती. घटस्फोटित घरांमुळे दरडोई ३३% जास्त खोल्या वापरल्या जाऊ लागल्या.

एक कम्युनिटी बनविली आहे ओरकुटवर - मनोगतियन्स म्हणून ... या तिथे.. एकमेकान्शी ओळख होयिल...

टिचकीसरशी शब्दकोडे ९

ऑफिसला जाताना एवढा वैताग त्याला कधीच वाटला नव्हता. नोकरी सोडून घरची उत्तम शेती करायची रोमँटिक कल्पना त्याच्या डोक्यात असंख्य वेळा चमकून गेली होती. पण पेपरातल्या आत्महत्यांबद्दल वाचून वडलांनी आणि यंदा मुलाचे कर्तव्य आहे असा झेंडा (त्याच्या पगारपत्रकासहित) मिरवणाऱ्या आईने त्याच्या कल्पनेला डोक्याबाहेर पडू दिले नव्हते. त्यामुळे वैताग वेगवेगळ्या स्वरूपात वाढतच होता. पण आता सगळ्याच गोष्टींचा कडेलोट होतोय असं त्याला गेले काही दिवस मुद्दामच वाटत होतं. पण आजचा दिवस जणू आपल्यावर सूडच उगवायला उगवलाय अशी खात्रीच त्याला ऑफिसमध्ये पाऊल टाकल्यापासून झाली. आपण जागी पोहोचायच्या आधीच जर आपला बॉस आपल्या क्यूबिकलमध्ये आपली वाट पाहत उभा असेल तर त्यासारखा मोठा अपशकुन कोणता अख्ख्या जगात नसेल. आता चार वाजेपर्यंत काही फॉरवर्ड्स वाचता येणार नव्हते, चॅटिंग तर लांबची गोष्ट. आता मेलबॉक्स चार दिवस मुक्ती न मिळालेल्या महानगरपालिकेच्या कचरा कंटेनरसारखा भरून वाहणार होता. कंटेनरची आठवण होताच नाकात वास भरून त्याचा चेहरा वाकडा झाला. नेमकी त्याची तीच भावमुद्रा टिपून बॉसनं निदान हजारवेळा मारलेला हँगओवरचा पकवू पीजे परत मारला आणि स्वत:च आपल्या पीजेवर खूश होत ख्या ख्या करून हसला. पुढच्या आठवड्यात होणाऱ्या अप्रायझलची आठवण करून त्यानं मन मारून स्माइल केलं आणि गुडमॉर्निंग म्हटलं. ढीगभर कामाची जंत्री त्याच्या गळ्यात मारून एक तासानं बॉस त्याच्या क्यूबिकलबाहेर पडला तेव्हा त्याला आपल्या क्यूबिकलवर मोठा काळा ढग बरसायच्या कमांडची वाट बघत थांबलाय असं वाटलं. काले मेघा काले मेघा पानी तो बरसा म्हणत अचकट विचकट नाचणारे लगानमधले आमिरचे सगळे गावकरी बॉसचे नातेवाईक असल्याची फालतू कल्पना त्याच्या मनात उगीचच तरळली. दुपारी टिफीन डेस्कवर यायच्या दोन मिनिटं आधी बॉस लंचनंतरच्या मीटिंगची दवंडी पिटून गेला आणि त्याचं जेवण पार अळणी होऊन गेलं. मीटिंगमध्ये नकट्या कुरूप पोरीचा बाप असल्यासारखा बॉस कस्टमरच्या सर्व मागण्या मान्य करतच चालला होता. टीचभर क्यूबिकलमध्ये आणि वीतभर ऑफिसमध्ये जन्मठेपेच्या कैद्यासारखं पिझ्झ्याचे तुकडे चावत काढाव्या लागणाऱ्या पुढच्या असंख्य संध्याकाळी आणि रात्री त्याच्या नजरेसमोर तरंगल्या. मीटिंगनंतरच्या इंटर्नल डिस्कशनमधे शेड्यूलवर बॉसबरोबर तासभर वाद घालून त्याचं डोकं पिकून गेलं होतं. संध्याकाळी टीमबरोबर चहा घ्यायला टपरीवर आला तेव्हा गप्पांची सुरुवात होम लोन या त्याच्या नावडत्या विषयानेच सुरू झाली. मग कुठं बुक केला फ्लॅट असं दोघातिघांनी विचारल्यावर त्याला गावाकडं आई वडलांचं घर असूनसुद्धा उगीचच बेघर वाटायला लागलं.  चहाबरोबरच्या गप्पांचा शेवट अपेक्षित पण वैतागवाणा असा शेअर मार्केटने झाल्यामुळे त्याला आपण रेसकोर्सच्याबाहेर बसून चणे विकणाऱ्याच्या लायकीचेच असल्यासारखं वाटलं.