बआधीच सांगतो माझ्या बऱ्याच प्रेमकहाण्या झाल्या असल्या तरी माझं ठरवूनच लग्न झाल आहे. माझ्या प्रेमकहाण्यांची सुरुवात चवथी पासून झाली म्हणजे माझ्या बऱ्याच प्रेमकहाण्या एकतर्फी झाल्या आहेत पण मी आपला हेका म्हणून काही सोडला नाही आहे पण आता लग्न झाल्या मुळे बऱ्याच गोष्टीवर बंधन आली आहेत असो तर माझ पहीलं प्रेम हे चवथीमध्ये झालं

संकेतस्थळांची भटकंती करताना मराठी. वेबदुनिया.कॉम या संकेतस्थळावर आता ब्लॉगची सुविधा सुरू झाल्याचे लक्षात आले. फक्त वेबदुनियावाल्यांनी ब्लॉग असा शब्द न वापरता त्याला पोर्टल असा शब्द वापरला आहे. मराठी.मायपोर्टल.कॉम या नावाने ही सुविधा आहे. माझ्या मते तांत्रिकदृष्ट्याही ही सुविधा इतरांच्या तुलनेत अद्ययावत आहे. विशेष म्हणजे यावरील सर्व तांत्रिक शब्दही मराठीत आहे. तुम्ही ही सुविधा पाहिली का? तुम्हाला कशी वाटली?

पुस्तकपरिचय: "स्वदेश! आम्ही मराठी एन. आर. आय." -संपादन: भूषण केळकर

नुकतेच स्वदेश या नावाचे एक सुंदर पुस्तक वाचनात आले.

इतर मनोगतींनाही ते वाचण्यात रस असेल वाटल्यामुळे त्याची इथे तोंडओळख करून देत आहे.

प्रकाशनः ग्रंथाली, प्रकाशनकालः १० जून २००७, मूल्य रु.१६०/- फक्त

[संवदनशील व्यक्तींना, विशेषतः स्त्रियांना सूचना: सोयराच्या शस्त्रक्रियेबद्दल आणि इतरही काही नाजुक विषयांचे संदर्भ या लेखात आहेत.]

ऑपरेशनसाठी डॉक्टरांची आणि आमची वेळ एकदाची जुळली, आणि या गेल्याच शनिवारी संध्याकाळी पाच वाजता सोयराला घेऊन आम्ही कर्वे रस्त्यावरील दवाखान्यात पोहोचलो.

माझे संपूर्ण नाव संदीप विनायक पाटील आहे. माझा जन्म १० डिसेंबर १९८३ रोजी चोपडा या गावी झाला. मी जिल्हा परिषद शाळा क्रमांक १ नाचणखेडा तालुका जामनेर जिल्हा जळगाव येथे माझे १ ली ते ४ थी चे प्राथमिक शिक्षण घेतले. माझे ५ वी ते १० वी चे माध्यमिक शिक्षण साधना माध्यमिक विद्यालय कासोदा तालुका एरंडोल जिल्हा जळगाव येथे झाले. मला १० वी च्या परीक्षेत ८३ पॉंईंट २६ गूण मिळाले. ...... चुकला.....!!!!! चुकला......!!!! चुकला.....!!!!! चुकला......!!!! पॉंईंट(POINT) ... हा दुसऱ्या भाषेतला शब्द आहे. भाषा बदलायची नाही.

" का रे? काय झालं? काही हवंय का?

"काकू, एक विचारू? ती स्वप्ना....."

" अगं बाई, तेही कळलं की काय तुला?"  काकूंच्या चेहर्‍यावरचा तजेला मावळला आहे हे माझ्या लक्षात आलं.

" काय कळलं मला? काय आहे ते..... पण मला तर ती......." पण काकूंचं माझ्याकडे लक्ष नव्हतं. कुठे तरी तंद्रीत हरवल्या सारख्या त्या बोलत  होत्या.

" काय हो! जीव द्यायचा विचार चाललाय की काय."
 
               कुठुनश्या आलेल्या आवाजाने आणि पाठोपाठ भिरभिरत आलेल्या हास्याच्या खळखळाटाने मी दचकलोच. आवाजाच्या रोखाने मी वर पाहिले तर एक तरुण मुलगी दिसली. मी अभावितपणे उठून पायर्‍या चढू लागणार इतक्यात पुन्हा आवाज आला,

स्वप्ना -

" अवी ऽ !"
                आईची हाक आली. ती मी ऐकलीही पण उत्तर द्यावंसं वाटलं नाही. कारण तिला काय म्हणायचं होतं ते मला चांगलंच माहिती होतं आणि तो विषय मला नको होता. तरीही मला ते ऐकावं लागणारच होतं. तिला फार काळ असं टांगणीला ठेवणं आता या पुढे जमणारं नव्हतं. आता मी तिला टाळण्याचा जराही प्रयत्न केला तर दुखावली जाणार होती. बाबा गेल्यापासून ती फारच हळवी झाली होती.  

    आता मला सांगा या महाराष्ट्राची लोकसंख्या किती? दहा करोड (त्यात परप्रांतीय किती देव जाणो!). पण त्यातही साहित्यविषयक,वाचनाची आवड असणाऱ्या लोकांची संख्या किती? आपण धरू ‘अमुक अमुक’ .... पण खरा प्रश्न हा उभा राहतो की, किती ‘अमुक अमुक’ जणांकडे संगणक आहे? व असलाच तर किती जणांनी त्यावर इंटरनेटची सुविधा उपलब्ध करून घेतली आहे?  आणि तीही असली तर किती जण हॉलिवूड, बॉलीवूड सोडून मराठी साहित्याची साईट उघडून बसणार आहेत? आणि वरील सर्व अटींतून गळून गळून ‘तमुक तमुक’ उरलेच तर ते माझ्या ब्लॉगपर्यंत पोहचणार कसे? आणि यावरही ते पोहचलेच तर त्यांना मी लिहिलेलं आवडेल कशावरून? आणि ते पुन्हा परत येतीलच कशावरून?     

                                         कोटीच्या-कोटी: भाग-६

* आम्हाला मराठी व्याकरण शिकवायला एक सर होते- ते खूप ठेंगणे होते. ते वर्गात आले की काही वात्रट मुले " अरे, ते बघ ’लघु-गुरु’ शिकवायला ’लघु’असलेले ’गुरु’ आलेत" असे म्हणायचे.