टिचकीसरशी शब्दकोडे ६

करवा चौथ - उत्तर भारतातला स्त्रियांचा सगळ्यात मोठा सण. दिवाळीच्या बरोबर ९ दिवस आधी हा साजरा करतात.ह्याच दिवशी आपल्याकडे संकश्टी चतुर्थी असते. करवा म्हणजे मातीचे भांडे(मटका) आणि चौथ म्हणजे पौर्णिमेनंतरचा चौथा दिवस. सर्वाधिक ह सण विवाहित हिंदू , सीख स्त्रीया साजरा करतात. अगदी आपल्या वटपौर्णिमेसारखा. मी इथे दिल्लीमध्ये राहात असल्यामुळे हा सण ४ वर्शे झाली बघत आले आहे. १० दिवस आधीपासूनच ह्याची तयारी सुरू होते. आधीच दिवाळी,दसरा ह्या सणान्मुळे बाजारात खरेदी करणाऱ्यांची गर्दी असते आणि त्यात ह्या सणामुळे अजूनच भर पडतो.

अध्याय ४

हराया भूभारा अमित अवतारसी धरीतो/ विनाशूनी दुष्टा सतत निजदासा सुखवितो

नियंता मी ऐसे समजुनी करी कर्म मजसि/ समर्पी तू कर्मी मग तिळभर बद्ध नससी//४//

अध्याय ५

करी सारी कर्मे सतत निरहंकार असुनी/ त्यजी प्रेमद्वेषा धरुनी ममता जो निशिदिनी

उद्या २५ ऑक्टो २००७ म्हणजे कोजागरी पौर्णिमा !!!  आश्विन शुद्ध पौर्णिमा म्हणजे कोजागरी पौर्णिमा.ह्या पौर्णिमेला अजूनही बरीच नावे आहेत...कुणी शरद पौर्णिमा म्हणते..कुणी कौमुदी पौर्णिमा...चंद्र आपल्या सौम्य प्रकाशात सगळ्या प्रुथ्वीला न्हाऊ घालतो.

तर ठरले मग,  ह्या दसऱ्याच्या पुढच्या दिवसापासून रोज सकाळी बरोबर ६:३० लाच उठायचे. पण त्या साठी रात्री लवकर झोपले पाहिजे. चालेल ..! हिला सांगायचे की आता रात्री ९:३० च्या पुढे दूरदर्शन बंद. काहीही झाले तरी सकाळी उठलेच पाहिजे. बस झाले आता. खूप झोपून झाले. नंतर स्नान वगैरे आटोपून योगा, सुदर्शन क्रिया..७:३० पर्यंत. नंतर... हां..! चिऊ चा बॉडी मसाज..पण पण तो तर उठतच नाही. कारण.. मीच कधी उठत नाही. हे काही बरोबर नाही.चांगले संस्कार नको का घडवायला.. .. जाऊ देत..७:३० ते ८:०० वर्तमान पत्र...  ठीक ८.०० वाजता तुळशीची पाने टाकून एक प्याला दूध. ८:०० ते ८:५० "इतर कामे.. चिऊ ला स्नान वगैरे" ८:५० ते ९.३० सौ. ला कामात मदत (?),त्यातच जेवण पण  १०:०० ते ६:०० ऑफिस ...६.०० ते ६..३० चहा आणि चिऊ सौ बद्दलच्या व सौ च्या (शेजाऱ्या पाजाऱ्यां बद्दल च्या व) इतर तक्रारी ऐकणे...६.३० ते ७.०० ....चिंतन, आवडीचे गाणे..व इतर कामासाठी राखीव..७.०० ते ७.३० जेवण..(वेळेवर जेवण केल्याने तब्येत छान राहते. इति...आई)..७.३० ते ८.३० दूरदर्शन..किंवा राखीव (मित्रांसाठी)..८.३० ते ९.३० अभ्यास (नवीन गोष्टी शिकणे)  ९.३० ते १०.०० चिऊला सुरेल आवाजात(?) गाणे म्हणून झोपवणे.... लिहूनच काढू...

             लंडनला पोचायला जरी जवळजवळ दहा तास लागले होते तरी घड्याळात मात्र सकाळचे अकराच वाजले होते.आम्ही पश्चिमेला चाललो होतो ना ! हवा चांगली असल्याची घोषणा झाली त्यामुळे लंडन राहिले पण हीथ्रो विमानतळ तरी पाहायला मिळेल अशी आशा होती पण तेथेही आमची पार निराशा झाली. आम्हाला विमानतळावर जाऊ दिलेच नाही त्या ऐवजी बाहेर नेऊन एका अतिशय छोट्या हॉलमध्ये आमची रवानगी झाली.तेथे सगळ्यांना बसायपुरतीही जागा नव्हती आणि टॉयलेटही नव्हते.ज्या पूर्वानुभवी मंडळींनी विमानातील अतिआकुंचित टॉयलेटऐवजी विमानतळावरील  प्रशस्त सुविधेचा लाभ घ्यायचे ठरवले होते त्यांची परिस्थिती मात्र फारच बिकट झाली. बाहेर सोडायचेच नव्हते तर व्हिसा तपासण्याची काय आवश्यकता होती कळले नाही.भाग्यच आमचे की सामान ताब्यात घेऊन पुन्हा ते चाळणीखालून न्यावयास लावले नाही कारण ९/११ नंतर प्रवास करणाऱ्या काही मित्रांवर असा प्रसंग आला होता.अर्धा पाऊण तास त्या हॉलमध्ये काढल्यावर पुन्हा आम्हांस विमानात सोडण्यात आले आणि आम्ही पूर्वीच्याच जागी स्थानापन्न झालो.त्यानंतरचा प्रवासही बराचसा झोपेतच झाला.माझ्या मागील आसनावरील प्रवासी बरोबर खाद्यपेयांच्या गाड्या आल्या की जागा होत असे आणि मद्याचा भरपूर मोठा डोस पचवून पुन्हा झोपेच्या अधीन होत असे.नऊ तासांनी न्यूयॉर्कचा जे. एफ्. के. विमानतळ आल्याची घोषणा झाली तेव्हा तेथील घड्याळात दुपारचे चार वाजले होते. आम्हाला आय- ९४ फॉर्म्स प्रत्येकी एक आणि दोघात मिळून एक डिक्लेरेशन फॉर्म भरायला देण्यात आले.मला आमचे दोघांचे फॉर्म्स भरायचे असल्याने आणि अजून डोळ्यांवर झोप असल्याने प्रत्येक वेळी फॉर्म भरताना काहीतरी चूक व्हायची.कधी माझ्या फॉर्ममध्ये बायकोचा पासपोर्ट नंबर तर कधी तिच्या फॉर्ममध्ये माझी जन्मतारीख असे घोटाळे करत मी बरेच फॉर्म्स खराब केले.फॉर्म्स मागण्यासाठी मी बायकोला पाठवत होतो,फॉर्म भरण्याचे काम मी करत असल्याने तिलाही ती जबाबदारी आपली आहे असे वाटत होते पण शेवटी विमान कर्मचाऱ्यांनी आता हे शेवटचेच फॉर्म असे निक्षून बजावून सांगितल्यावर तिनेही मला तसे निक्षून सांगितल्यावर मात्र माझ्या हातून चूक न होता फॉर्म्स भरले गेले.फॉर्म्स अगदी प्रवासाच्या शेवटी दिल्यामुळे भरायला पुरेसा वेळ नव्हता अशी तक्रार बरेचजण करत होते त्याअर्थी त्यांच्याही हातून अशाच चुका झाल्या असण्याची शक्यता वाटली.मी फॉर्म्स भरताना केलेल्या चुका पाहून माझ्या मागे बसलेल्या प्रवाशाने प्राशन केलेल्या पेयाचा परिणाम त्याच्या ऐवजी माझ्यावरच झाला की काय की चुकून हवाई सुंदरीने मला ज्यूसऐवजी आणखी काही दिले अशी शंका सौ.ला आल्याचे तिने   बोलून दाखवले.तो प्रवासी मात्र एका झटक्यात फॉर्म भरून मोकळा झाला होता.त्याचे कारण त्याची बायको बरोबर नसल्यामुळे त्याच्यावर कसलेच दडपण नव्हते असे मी तिचे समाधान करण्याचा प्रयत्न केल्यावर त्याचा परिणाम उलटाच झाला. असो! बाहेर पडताना विमान कर्मचाऱ्यांनी (अगदी सुटलो यांच्या तावडीतून असा चेहरा न करता)हसून आम्हाला निरोप दिला आणि पुन्हा लांबलचक बोगदा मार्गाने बाहेर पडलो. 

              ऍगाथा ख्रिस्तीच्या रहस्यकथा वाचताना आपण एका जागी खिळून असतो. एखाद्या नागराजाने आपल्या भक्ष्याला मोहिनी घातल्यावर ते भक्ष्य जसं भयचकित होऊन हालचाल करायचं देखिल विसरून जातं ना अगदी तशीच आपली अवस्था होते. पॉयरॉ श्रेष्ठ की होम्स हा सध्या जिकडेतिकडे अगदी हमखास रंगणारा वाद झाला आहे. त्यात मला पडायचं नाही कारण मी पॉयरॉच वाचलेला नाही. पण होम्सची मोहिनी , गारुड, जादू, भुरळ काय वाट्टेल ते म्हणा, मला इतकं जखडून घालते की बास. असो हा लेख काही शेरलॉक होम्सचं गुणवर्णन करावं म्हणून लिहिलेला नाही.

मीही ही उन्हाळी सुट्टी मजेत घालवायचा चंग बांधला. पण हळूहळू अडचणी लक्षात येऊ लागल्या. शिशिर, ऍन, अजय आणि सरकीलाल सगळे PhDसाठी तिथे जमलेले होते. मीच एकटा (इथेही) बिनकामाचा होतो. पुण्यात कामात असल्याचे बहाणे तरी करता येत (विशेषतः कुणी "असली कसली अवदसा आठवली रे तुला? किमान तो अभ्यासक्रम पूर्ण तरी कर, आणि मग कर काय करायचे ते" असे उपदेशामृत पाजायला आले की) पण इथे काय करणार? साधे बाहेर पडायचे म्हटले तरी भाषेची अडचण.

दि. ११ मे शुक्रवार रोजी सिक्कीम दार्जिलिंग यात्रेसाठी आम्ही घराबाहेर पडलो. त्याआधी सुमारे २ महिन्यांपासून तयारी सुरू होती. इंटरनेटवरून, पुस्तके, मासिके, लेख इ. वरून माहिती काढणे; जाऊन आलेल्या मंडळींना त्यांचे अनुभव विचारणे, केसरी - प्रसन्न टूर्स इ. कडे चौकश्या करणे असं चाललं होतं. पण तरीही समाधानकारक अशी माहिती व मार्गदर्शन कुठूनच मिळत नव्हतं. yatra.com, cleartrip या वेब साईट्स वरूनही चौकशी केली होती. सर्वजण वेगवेगळी बजेटस देत होते. पुण्याला वासंती घैसास या प्रवास विषयक सल्ला व मार्गदर्शन देणा-या लेखिका आहेत. त्यांच्याशी सुद्धा फोनवरून बोललो. त्यांनी मे महिन्यात त्या प्रदेशात पाऊस असतो असे सांगितल्याने जरा धाकधूक वाटू लागली. पण ठरलेल्या तारखा सर्व दृष्टीने सोयिस्कर असल्याने त्यात बदल न करता AC III Tier ची जाण्या येण्याची तिकिटे काढून घेतली.

नमस्कार,

काल दसऱ्याला घरी गेलो होतो तेव्हा काही जुन्या कागदपत्रात "गीतासार : एका श्लोकात एक अध्याय" हा प्रकार सापडला, याचा कर्ता अज्ञात ( निदान मलातरी) आहे. जाणकारांना माहीती असेल तर कळवावा.

आवडले म्हणून सर्वांसाठी टंकीत आहे.