काकांची रात्र श्रेयाच्या तापामुळे जागरणात गेली. त्यांना त्याचं काही वाटलं नाही. पण ते साधनाला मात्र फोन करू शकले नाहीत. बुधवार उजाडला. त्यांच्या मनात आलं, दरोड्याला फक्त दोन दिवस (की रात्री? ) बाकी आहेत, जणू लग्न दोन दिवसांवर आलंय. आज काय घडणार काय माहीत?   कामावर जाण्याचा प्रश्नच नव्हता. काम दिलेलं होतं. सकाळी श्रेयाचा ताप उतरला. तिने काकांना पुन्हा धरून ठेवले. ती बागेत जाण्याचा हट्ट करू लागली. आता मात्र नीता वैतागली. "काही जायचं नाही बागेबिगेत. काल ताप कोणाला आला होता.? परत डॉक्टर काकांकडे जाऊन इंजक्शन कोणाला घ्यायचंय. " मग मात्र ती त्या भीतीने गप्प झाली. काल डॉक्टर म्हणालेच होते, " जर उद्या ताप उतरला नाही तर तिला हॉस्पिटलमध्ये  ऍडमिट करावं लागेल". पण तसं काही झालं नाही. काकांची एक काळजी तर नाहीशी झाली.   मग ते अकरा वाजेपर्यंत निघाले.  मुंब्र्याला जायचं म्हणजे सगळा दिवसच जाणार, आपल्याला साधनाकडे जायला कितपत जमणार आहे कोण जाणे . जाताना नीता म्हणाली, " जरा लवकरच या. हे पण आज जरा लवकर येतो म्हणालेत. खरंतर यांना कितपत जमेल कोण जाणे .. " ते जास्त वेळ रेंगाळले नाहीत , नाहीतर ती दुसरं काही कामं मागे लावायची. ते बाहेर पडले. गाडीत बसले आणि त्यांनी साधनाला फोन केला. आज यायला जमणार नसल्याचं त्यांनी तिला कळवलं. " मुंब्रा! " इथे आपण कधीच गेलो नाही, सगळीच मुसलमान वस्ती. त्यांच्या मनात आलं. तासाभराने ते मुंब्र्याला पोहोचले.  पत्ता विचित्र होता. : "मुंब्रा शीळफाटा. खडी सेंटर के पीछे. " हा काय पत्ता आहे? ते वैतागले. नावही बूढा चाचा.    पावसाळा असल्याने चिखलराड  जमली होती. त्यातून रस्ता काढीत ते निघाले. ते असेच करायचे एखादा विभाग सापडला की ते चालत  सुटायचे. कुठे तरी माग लागेल आणि अचानक सापडेल असा त्यांचा अंदाज असायचा. पण डोक्यावरचं ऊन आणि वातावरणातला ओलसरपणा यांनी ते घामाघूम झाले. मग त्यांच्या लक्षात आलं, आता विचारलं पाहिजे. म्हणून समोरच्याच एका हार्ड्वेअरच्या दुकानात शिरले. तिथे बसलेला लांडा दाढी कुरवाळीत म्हणाला, " कहिये चाचा, क्या दे दूं.? " मग त्यांनी विचारलं. " ये खडी सेंटर कितना दूर है? और कैसा जानेका? "......