निपचित पडलेली लेकरे माउलीची
विव्हळत भोवळली आर्तताही स्वतःशी
विनयभंग आता आणखी सोसवेना
सहनशील आम्ही! दुःख हे बोलवेना
दिवस 'सोनिया'चे, 'मोहना'चे 'विलासी'
कण्हत-कुढत सोसे आज़ मुंबापुरी ही
दहशतीस बोला, आवरावे कुणाच्या?
'कहर','तोयबा'च्या; 'लालु' की 'कायदा'च्या?
पदर फेडलेली बापडी माय माझी
शरम पण तुला ना गंज़ल्या मनगटांची
भरुन बांगड्या घे वांझ या संयमाच्या
उडव कबुतरांना पांढऱ्या-शांततेच्या!
सहनशीलता अन् षंढता भिन्न आहे
समज़ले तुला? की आणखी वेळ आहे?
धुमसत्या चितांचे कर्ज़ डोक्यावरी घे
परतफेड म्हणुनी पेटती अंतरे दे
फुकट दवडण्याला वेळ उरलाच नाही
उगव सूड आता, मागणे अन्य नाही
ज़खम खोल आहे; फ़ायदा हा, न तोटा
मलम कर तिचे अन् होउदे वार मोठा
